27 เมษายน 2547 18:01 น.
แก้วประเสริฐ
ลมโชยพัดหมู่เมฆาดำคราน้ำฝน
ลอยอลวนเหนือฟากฟ้าด้านทิศใต้
แสงแดดจ้าแผ่ความร้อนกระจายไป
ดูเหมือนคล้ายจะแยกไปในทิศทาง
บัดเดี๋ยวพลันหันผกวกเวียนกลับ
แสงแดดลับเลือนหายไปมิกระจ่าง
ท้องฟ้าคล้ำดูมืดมิดร้องครวญคราง
ทะเลน้ำมิสร่างซาพาพัดซัดหาดทราย
น้ำทะเลครวญคลุ้มคลั่งดุจดั่งพิโรธ
เหมือนจะโกรธมาแรมปีมิเหือดหาย
ร่างสาวน้อยในทะเลกระวนกระวาย
วาดเรือลายกอแระหนีมิสู้คลื่นลม
พลันเกิดคลื่นใหญ่ซัดใส่เรือกอแระเจ้า
ได้ผลักเอาสาวน้อยเรือพลิกหงายล้ม
ร่างน้อยนิดได้สูญหายกลางคลื่นลม
พร้อมเรือจมลอยละล่องท้องทะเลครวญ
น้ำตาพรากร่วงรินหลั่งหนุ่มน้อยเหน้า
สองแขนเขาโอบรัดร่างสิ้นลมสุดกำสรวล
บุหลันเอ๋ยใจพี่แทบจะขาดตามสุดรัญจวน
ให้นึกหวนทวนความรักแรกครั้งพบกัน
ต่างหยอกล้อคล้อเคียงเคล้าชมดาวแซมฟ้า
เดือนดาราพร่างพรายกระจายให้สีสันต์
เราต่างให้สัญญารักกันไว้ด้วยใจผูกพัน
นอกจากกรรมนั้นมาพรากรักจากเราไป
บุหลันเอ๋ยคอยรันตูด้วยช่วยรับรู้จิต
ด้วยพี่คิดจะตามน้องไปทุกแห่งไหน
ในนรกหรือสวรรค์จงรับรู้พี่จะด้นไป
ไกลแค่ไหนเจ้ารอพี่ก่อนนะคนดี
น้ำตารินหลั่งไหลอุ้มร่างพลางเดินหน้า
มุ่งเข้าหาสู่ท้องทะเลครามงามสดสี
ร่างทั้งสองจมหายไปในท้องแห่งวารี
ปิดตำนานที่รักแท้สาวหนุ่มบุหลันรันตู.
แก้วประเสริฐ.
26 เมษายน 2547 12:12 น.
แก้วประเสริฐ
ความรักหญิงซาบซึ้งตรึงดวงจิต
ด้วยคิดผิดชีวิตจึงสุดแปรผัน
ทุ่มเทกายใจในรักอยู่ทุกวัน
เพื่อรักนั้นทำให้เราต้องจำนน
รักเอยจริงหรือว่าสุดแสนหวาน
ทำไมรักจึงทรมานเขามิได้สน
โอ้ความรักช่างแสนร้อยเล่ห์กล
หลอกลวงคนเสียจนให้ตายใจ
รักนี้มีสุขทุกข์เคล้าตามปรารถนา
เพราะรักเสน่หาจึงพาใจหลงเสียได้
ด้วยไหลหลงพะวงถึงเธอตลอดไป
ดวงหทัยเสียแทบแยกแตกทำลาย
ด้วยหลงคารมร้อยลิ้นเล่ห์ของหญิง
แม้ทุกสิ่งที่ถนอมไว้ยังคงสูญสลาย
โอ้น้ำใจไฉนจึงไม่คิดจะกลับกลาย
ยังไม่สายไปใยเธอช่างไม่นำพา
ความเป็นจริงทุกสิ่งมอบไว้ให้เสมอ
แสนพร่ำเพ้อละเมอครวญใจใฝ่หา
แม้นกายเธอมอบให้อิงแอบแนบอุรา
สมปรารถนาเธอทิ้งได้ใจรักสุดทรมาน
ด้วยรักเพ้อละเมอรสถ้อยเสียงหวาน
รักทรมานใจนั้นเหมือนบ่วงผลาญ
บาศบ่วงเธอล่อไว้นั้นสุดร้าวราน
เธอประสานชายชู้แนบแอบอกทรวง
สิ้นแล้วหนอความรักย่อมสูญสิ้น
แม้หวนถวิลสิ้นสูญไปลาลับล่วง
ถึงหวงไปใจจิตยังมีรอยด่างดวง
เพราะเธอลวงเหมือนติดบ่วงบาศมาร
ขอลาก่อนลาแล้วสิ้นในชาตินี้
ลากันทีลาแล้วที่เคยได้ประสาน
ลาทุกสิ่งที่เธอเคยได้มาประจาน
แม้กระนั้นยังหลงใหลในบ่วงสวาทเธอ.
แก้วประเสริฐ.
23 เมษายน 2547 15:58 น.
แก้วประเสริฐ
ท้องฟ้าใสไร้เมฆาฟ้ากระจ่าง
ตะวันร้างไร้เนื้อคู่บดบังแสง
จึงเจิดจ้าฟ้าใสไร้ลมแรง
ปิดบังแสงส่องพื้นพสุธา
ต้นหญ้าใบไม้พาให้เหี่ยวแห้ง
พื้นดินแล้งแห้งน้ำสุดโหยหา
น้ำตาหล่นฟกช้ำข้างในอุรา
เหล่าชาวนาทั้งหลายให้อกตรม
คิดถึงเพื่อนเมื่อครั้งยังเรียนอยู่
เขาเรียนรู้ดูเก่งอย่างเหมาะสม
โดยเฉพาะด้านเกษตรเป็นอารมณ์
เพราะเป็นคนที่มาจากท้องไร่นา
เขาสอนเราให้รู้เป็นครูสอน
แล้วฝึกตอนลงต้นไม้ให้แก่กล้า
จะทำอย่างไรไม้จึงได้ดูงามตา
แล้วนำพามาให้ชมยังบ้านเรือน
เป็นท้องทุ่งนาข้าวกล้าแตกไสว
เขียวกระจายคล้ายพรมไม่มีเหมือน
มันช่างสวยสดงดงามหัวใจเลือน
จนลืมเตือนเพื่อนยาช่วยพาเดิน
ข้างบ้านเขาเพาะปลูกไม้เป็นแปลงสวน
ล้วนพริกข่าตะไคร้กระเพราน่าสรรเสริญ
อีกมะกรูดผักกาดเขียวล้วนนำพาให้เจริญ
อาหารเพลินเป็นผักจิ้มแกงไตปลา
บัดนี้เล่าตะวันฉายฟ้าใสให้พิโรธ
แสงแดดโกรธความร้อนเป็นหนักหนา
พิรุณเอ๋ยเคยเห็นท่านช่วยตลอดมา
ไม่นำพามาช่วยเพื่อนรักให้หายเคือง
ป่านฉะนี้ท้องทุ่งนาแห้งแยกแตก
ต้นไม้แยกแห้งเฉาไม่เป็นเรื่อง
ภาพอดีตเก่าเก่าเล่าที่ต่อเนือง
ไม่ได้เรื่องเหมือนเมื่อครั้งได้มาชม
แหงนมองฟ้าพาใจให้สุดถอน
อยากจะวอนคนทำอะไรให้เหมาะสม
อันป่าไม้มากมีเคยทำให้ได้ภิรมย์
แสนรื่นรมย์ฝนมาพาใจให้เพลิดเพลิน
ด้วยต้นไม้นั้นหนอห่อหุ้มอุ้มน้ำอยู่
แสนเชิดชูอากาศเยือกเย็นสุดสรรเสริญ
คนทั้งหลายคิดจะทำอะไรจิตใจย่อมเจริญ
จะเดินเหินไม่ต้องหนีร้อนเข้าห้องแอร์
อีกทั้งยังช่วยงานในด้านเศรษฐกิจ
ประกอบกิจในด้านเกษตรไม่ตายแน่
ไทยเราเก่งในด้านเกษตรกรไม่ผันแปร
ที่แน่ๆไม่วิ่งหนีแป้นเข้ามาอยู่สู่ในเมือง
ขอกราบไหว้วอนคนไทยในทั้งชาติ
มาช่วยประสาทวิชาต้นไม้ให้ต่อเนื่อง
แนะนำคนช่วยปลูกต้นไม้อยู่เนืองเนือง
ประสานเมืองเจริญไม้ใหญ่หลายหลากพันธุ์
เมืองไทยหายร้อนแน่เป็นเช่นนี้
ประชาชีไม่บ้ากันจนวิ่งพล่าน
ฟ้าฝนย่อมตกถูกต้องตามฤดูกาล
อย่าระรานตัดไม้ไทยเราก็เจริญ.
แก้วประเสริฐ.
22 เมษายน 2547 15:58 น.
แก้วประเสริฐ
โอ้ละเน้องามเสียจริงแม่เจ้าเอย
สุดเฉลยยากหาใครเทียมแม่ยอดหญิง
งามผ่องพักตร์รูปทรงแม่อรชรจริง
โอ้ยอดหญิงมิ่งนารีสุดในแดนหล้า
ฟ้ากำหนดกฎเกณฑ์ไว้ในทุกสิ่ง
แม่ยอดหญิงสวยจริงสุดจะกล่าวหนา
ชุดสีขาวงามเด่นล้ำงามสุดพรรณนา
เหมือนดั่งว่าหยาดฟ้าโปรยพิรุณฉ่ำ
เย็นระรื่นชื่นใจเมื่อได้พบสาว
ฟ้าสกาวดาราบุหลันเลื่อนล่ำ
แสงฉายส่องค่ำมืดงามสุขล้ำ
แสนเย็นฉ่ำเมื่อได้พบสาวงามตา
อยากเคียงใกล้จิตใจยังคิดหวั่นไหว
เพราะเธอได้ปฏิบัติหน้าที่นี่หนา
ช่วยเหลือทุกข์ไข้ให้พ้นภัยนานา
นี่แหละหนาเจ้าหญิงชุดขาวตัวจริง
คนป่วยไข้เมื่อหายแล้วได้กลับบ้าน
ครอบครัวนั้นได้สุกใสสบายใจยิ่ง
เพราะทุกสิ่งยอดหญิงทำด้วยใจจริง
มอบทุกสิ่งด้วยรักและใจเมตตา
โอ้ละหนอขอให้เจ้าหญิงชุดขาว
ที่สวยราวล้ำหญิงใดในแดนหล้า
จงลอยเด่นเช่นดาวอยู่บนฟากฟ้า
เพื่อทัศนาได้รับแสงงามล้ำสุขใจ.
แก้วประเสริฐ.
21 เมษายน 2547 16:27 น.
แก้วประเสริฐ
เฝ้าคำนึงพึงพินิจคิดเรื่องรัก
ประหลาดนักรักทำลายได้ทุกสิ่ง
แต่รักยังสร้างทุกสิ่งให้เป็นจริง
โอ้ชีวินจึงพรรณนาหารักกัน
ดุจตัวฉันนั้นแรกเริ่มไม่คิดรัก
เพราะทราบนักว่ามีรักต้องอาสัญ
ด้วยความจนหนุนเกื้อไม่จำนรรจ์
แต่กระนั้นยังอดไม่วายได้พบรัก
เหมือนกระต่ายหมายจันทร์พร่ำเพ้อ
ให้ละเมอมองจันทร์กระสันนัก
ต้องหมองหม่นตรมใจไม่วายพัก
พบแสงจันทร์จักลอบเฝ้าชะเง้อมอง
แม้นจะรู้นึกไปเหมือนใจจะรู้
ให้อดสูได้พบรักต้องหม่นหมอง
ทั้งรู้มากเข้าใจมากยังอดหมายปอง
เหมือนจะต้องให้หลงใหลเป็นทาสรัก
เสมือนประหนึ่งกรรมเก่าต้องใช้หนี้
ทั้งชีวีแสนจะจนยามเมื่อพบพักตร์
ความสวยสดกริยาอรชรประเสริฐนัก
อดหลงรักเสียไม่ได้ให้ใจสุดอาวรณ์
เมื่อพ่ายแพ้ในทุกสิ่งตามคิดไว้
แต่ฉันได้สร้างชีวิตใหม่เพราะรักสอน
สู้บากบั่นอดทนสู้ชีวิตไว้เป็นขั้นตอน
ด้วยรักสอนหากยากจนคนเขาเมิน
พอทำได้ใจของฉันให้นึกขยาดรัก
กลัวเป็นทาสในรักมักจะได้เพียงผิวเผิน
ความสวยสดงดงามทำให้หลงในทางเดิน
แต่เผอิญบุญเก่าหนุนไว้ไม่หลงในทาสรัก.
แก้วประเสริฐ.
หน้าส่วนตัว
947
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
