กวีชาวบ้าน 0826888932
พนมมือ ก้มลง ตรงตักอุ่นกลิ่นละมุน ผ้าผวย ช่วยปลูกฝังเสื้อตัวเก่า เนานาน กาลรุงรังขาดหน้าหลัง เห็นท้อง มองเมียงเมิน......พูดเสียงแข็ง แรงน้อย ค่อยค่อยบ่นคนจนจน อย่างเรา เฝ้าขัดเขินมีแค่ไหน ใช้แค่นั้น เดี๋ยวมันเกินอย่าหลงเพลิน สิ่งใด ไม่เข้าที..... เสื้อเก่าขาด ขนาดไหน แม่ใส่ได้เงินที่ให้ เก็บไว้ เอาใช้หนี้ลูกเหนื่อยยาก เข้าใจ ใช้แค่มีสิ่งดีดี ที่ทำ พร่ำภูมิใจ.......หมู เป็ด ไ่ก่ แพงลิ่ว หยุดหิ้วหาอย่าซื้อมา นักเลย แม่เอ่ยไว้ ปลาทูเค็ม ที่มี ขยี้ไป....ฟูกดำเก่า แค่ไหน สุขใจแล้ว..........บ้านผุพัง หลังนี้ ที่แม่อยู่พ่อและปู่ ช่วยสร้าง อย่างผ่องแผ้วอนุสรณ์ แห่งใจ ใสพราวแพรวฉะนั้นแล้ว ยอมตาย กายมุ่
10655
1
0
หน้าส่วนตัว
