ครูพิม
มือแม่จับด้ามจอบกอรปงานทุ่ง
ตาแม่มุ่งปั้นงานสานฝันสวย
สองขาแม่ก้าวย่างร่างอำนวย
สมองช่วยคิดสร้างกลางทุ่งนา
แม่มองข้าวในนาใบหน้าชื่น
ใจแม่ตื่นเห็นรวงเป็นพวงหนา
ข้าวเต็มทุ่งหวังไว้ได้ราคา
ส่งแก้วตาเรียนมหาวิทยาลัย
เพียรใสปุ๋ยไล่แมลงแมงทั้งหลาย
ไม่ให้กรายข้าวงามอร่ามไสว
โอนเอนพลิ้วลิ่วลมห่มพฤกษ์ไพร
แม่อิ่มใจมองนาพาฝันงาม
ฟ้าถล่มโคลนทะลักจมปลักแล้ว
ฟ้าผ่องแผ้วกลับหม่นจนใจขาม
สองตาแม่เหม่อมองเพราะร้องตาม
ดินโคลนลามถมข้าวแม่เศร้าใจ
หมดเรี่ยวแรงอ่อนล้าน้ำตาร่วง
ฝันโชติช่วงพาลวูบดับกับลมไหว
ฟ้าพิโรธโกรธกันนั้นเรื่องไร
ฝันอำไพ....หายวับ...ไปกับโคลน
๑๐ กันยายน ๒๕๕๐
เ
857
6
0
หน้าส่วนตัว
