รพี พรรณราย
ชื่นโชยฉ่ำพรำย้อยจากสร้อยฝน
เมฆเบื้องบนครึ้มคลุ้มอุ้มขุนเขา
น้ำฟ้าหลากรินหลั่งทั้งลำเนา
เซาะลาดเขาคอหงส์ไหลลงบึง
ดอกไม้ป่ากลีบพรมในลมอ่อน
กลิ่นขจรทั่วลำธารที่ผ่านถึง
ท่วมท้นความรู้สึกอันลึกซึ้ง
เต็มอยู่ในก้นบึ้งความซึ้งใจ
ใบไม้แห้งร่วงพลิ้วโปรยปลิวว่อน
แล้วยอดอ่อนแตกตาขึ้นมาใหม่
เพื่อชูหน่อก่อพันธ์ขึ้นทันใจ
ยามผลัดใบก็มียามผลิบาน
สายรุ้งสวยพาดฟ้าคราใกล้ค่ำ
นกไพรร่ำเรียกคู่กู่เสียงหวาน
ร้องชวนชักพักกายาราตรีกาล
แสงแห่งวารเลือนหายจากปลายฟ้า
เพลงแห่งไพรใกล้ค่ำพร่ำหวีดแว่ว
กระซิบแผ่วเอื้อนเสียงสำเนียงปร่า
คล้ายเห่กล่อมย้อมใจคนไกลมา
ยามจากลาคอหงส์....อย่าหลงลืม.
หน้าส่วนตัว
1351
7
0
