แก้วประเสริฐ
** ใฝ่ปอง **
แม้นฟ้าหวนครวญถิ่นสิ้นพสุธา
พลิกเวลาผันเปลี่ยนวนเวียนถวิล
เดือนแลดาวพลอยคล้อยลอยอาจินต์
มวลพฤกษ์สิ้นสลายเมื่อคลายครอง
แต่อีกหนึ่งกังวลระคนหวน
ผ่านสิ่งป่วนล้วนช้ำระกำสรวง
วิมานแก้วแวววับกลับจากทรวง
ล่องลอยล่วงเลือนลับไม่กลับคืน
อจินไตยในฝันพลันร้องเรียก
กึ่งสำเหนียกความเก่าแต่เฝ้าฝืน
เจ็บเหลือเกินรอยแผลแปรยั่งยืน
เขาระรื่นแต่เราเฝ้าโศกครวญ
บัดนี้กลับพลิกเปลี่ยนวนเวียนฝาก
ดุจจะลากสิ่งฝันพลันพลิกหวน
ให้ฟื้นกลับแนวเดิมเสริมรัญจวน
แปรสิ่งป่วนสิ้นสลายใคร่ผูกพัน
อกหนอใจใยเล่าไม่จำเจ็บ
เขาแนมเหน็บเยาะเย้ยเคยทิ้งฝัน
จนหล
หน้าส่วนตัว
1835
32
0
