มองละหานกระซ่านเซ็นเห็นปลาว่าย น้ำต้องกายรินร่างพลางชื่นสนาน พิศลมพัดปลิวคว้างบางไม้บาน หล่นลงธารชมน้ำดูงามตา สีแสงงามยามต้อง..มองระยับ วาววิบวับทอดเงาเจ้าปักษา มันเย้ยเยาะยั่วยิ้มพริ้มอุรา คงรู้ท่า..ชายเหงาเศร้าอาดูร น้ำเซาะครืนกลืนใจให้วิโยค ดั่งสามโลก...หล่นร่างกลางอสูร เฝ้าอาลัยครั้งรักปักจำรูญ แลสิ้นสูญหล่นหายมลายชล สาวเคยงามท่ามนทีสีฟ้าใส อันผกาไม้เทียบนางยังสับสน มีหรือภมรทั่วถิ่นไม่บินวน มองสายชลยังหวลให้อาลัยอยู่.... ...แบบว่า
1715
2
0
หน้าส่วนตัว
