คือรู้สึกลึกล้ำที่งำเงียบ แต่ย่ำเหยียบเกือบทำฉันนั้นแทบบ้า คือเกลียวคลื่นคืนคลั่งอหังกา แต่กลับมาซาสงบเมื่อซบทราย ความรู้สึกขัดแย้งที่แฝงเร้น ก่อเกิดเป็นสุขเหงาเศร้าเวียนว่าย ที่คิดฝันสั่นคลอนรอนหดหาย เพียงเพราะได้สติเห็นที่เป็นจริง ว่ารักไปไกลเกินจะเดินถึง หมั่นคำนึงเสพสมจึงจมดิ่ง แต่อกเอ๋ยกลับวิตกเมื่อฉกชิง กลัวทุกสิ่งพังพับให้อับอาย
303
3
0
หน้าส่วนตัว
