ต้นกล้า อันดามัน
ฉันรู้สึก
.
ในสัมพันธภาพคิดนึกเบื้องลึกนั่น
ในความเงียบหลังวุ่นวายของคืนวัน
ในรอยฝันแรเงาขึ้นบดบัง
ไม่เคยรู้ถึงความเปลี่ยนแปลงของยุคสมัย
โลกาภิวัฒน์ฉับไวไม่เห็นหลัง
โถมเทคโนโลยีเข้าประดัง
สังคมคนกร่อนพัง ยังยืนยัน
ฉันรู้สึก
.
สังคมมนุษย์คิดนึกน่าเย้ยหยัน
ร่นเวลาหาอนาคต หมดกลางคัน
วันต่อวันคืนต่อคืน มิรื่นรมย์
มนุษย์สุดวิเศษ วิเศษสุด
แปลกแยกก่อผุดอยู่ทับถม
ความเป็นมนุษย์กร่อนกร่อนเกลื่อนสังคม
สั่งสมเอนกอนันต์ในอัตตา
เธอรู้ไหม
.
ความใฝ่ฝันไกลไกล ถึงไหนหนา
เหยียบโลกเขย่งยืน สูงถึงฟ้า
ไม่เข้าท่าอย่าเลย ! อย่าพยายาม
โลกเกิดขึ้นนับนานแต่กาลสมัย
คน มนุษย์ เกิดแต่
1251
4
0
หน้าส่วนตัว
