บินเดี่ยวหมื่นลี้
๏ เมื่อสิ้นช่วงห่วงใยโลมไล้ฝัน
ทุกจำนรรจ์เลือนลบเกลื่อนกลบฝัง
เหลือเศษซากครองจินต์จนภินท์พัง
เจ็บประดังถั่งโถมประโลมใจ
ในเศษเสี้ยวความเศร้าที่เข้าสุม
รายล้อมรุมดวงมานเกินต้านไหว
มืดมนทิศเถินทางดูห่างไกล
ตรอมตรมในชอกช้ำด้วยจำยอม
มวลผกาบานงามเมื่อยามฝน
ภู่ผึ้งวนโบยบินดอมกลิ่นหอม
หวานเอยหวานมธุรสที่อดออม
กลับถูกย้อมรอยขื่นมิชื่นทรวง
รอยอาลัยกลายกลับสิ้นลับจาก-
สองฝั่งฟากดินแดนเคยแหนหวง
หลากความคำงดงามมิตามทวง
ปล่อยลับล่วงทุกเมื่อเลิกเกื้อกูล
**จึงกอบกำส่ำโศกในโลกเศร้า
เพลิงทุกข์เผาผลาญจินต์ผู้สิ้นสูญ
เต็มด้วยคราบน้ำตา..ความอาดูร
ราวกองกูณฑ์พอกอกวิตกตรอม**
ย่างย่ำบนเศ
1147
1
0
หน้าส่วนตัว
