หน้าส่วนตัว
วันจากเจ้าเข้าเสาร์ให้เศร้านัก
จำจากรักจากจิตให้คิดถึง
เมื่อจากนางจากไกลให้คำนึง
เสียงนางตรึงโอษฐ์แย้มแก้มนวลนาง
วันร้างรักยากนักหักคิดถึง
นั่งรำพึงแลรำพันสุดสรรค์สาง
เจ้าจากไปคิดถึงไหมระหว่างทาง
จำสล้างสร่างไปใจแทบเปราะ
โอ้ตัวนางร้างไปไกลลับตา
พงศ์พนาพลันลับดับเสนาะ
จักจั่นพรรณลองไนเคยไพเราะ
ใจที่เสาะอ่อนจิตคิดถึงนาง
เจ้าโทรมาใจเต้นตะตึกตัก
จิตคึกคักรักระรัวไปทั่วร่าง
แต่คำนึงที่ตรึงตราในตัวนาง
เกินสะสางสร่างไปให้ไกลใจ
3511
1
0
