ธรรม ทัพบูรพา
๑) แสงเรืองเรียงรายปลายคอนกรีต
พิทักษ์รอยจารีตแห่งเมืองใหญ่
สุดถนนห่มเรืองเมืองแสงไฟ
จะหลีกลี้หนีไกลไปชมดาว
บรรลุแดนนิทานกาลครั้งหนึ่ง
เจ้าที่ดินรำพึงถึงต้นข้าว
ลับไศลเนินไฟถึงแสงดาว
ยินแม่กล่าวต้อนรับลูกกลับมา
กระพริบแสงประดับดำกำมะหยี่
ธรณีอุ่นเท้าโอ้ดาวข้าฯ
ยิ่งขับเคลื่อนยิ่งไกลในสายตา
ยิ่งไขว่คว้ายิ่งไกลในหลักพิง
ทางหวังวูปไหวอากาศธาตุ
มนุษย์ชาติปลอบอภัยได้ทุกสิ่ง
เมื่อเท้าฉันจมปลักกับหลักจริง
หัวใจยิ่งเสียหลักบนหลักรอง
จงโปรดเถิดดวงดาวเถิดเจ้าข้า
โปรดประทานเมตตาความถูกต้อง
ให้หนึ่งใจข้าฯนี้มีสำรอง
ประทานห้องบอดใบ้ให้สักดวง
๒) ..เสรีในความคิด
อุดมสิทธิทั้งปวง
1667
6
0
หน้าส่วนตัว
