แดนไกล ไลบีเรีย
นอนเหงาเหงา บนเตียง หน้าเคียงหมอน
คอยกดซ่อน ดวงจิต ที่อ่อนไหว
กลั้นน้ำตา กลั้นอารมณ์ คอยข่มใจ
จะปวดร้าว สักเท่าไร ก็ไม่แคร์
นาทีที่ เธอพูดจา จะลาร้าง
นาทีที่ เธอสร้าง รอยบาดแผล
นาทีนั้น ใจฉัน พลันอ่อนแอ
นาทีนั้น ฉันแพ้ แก่คำลา
จะยึดเยื้อ เยื่อใย เท่าไหร่หนอ
หรือจะพ้อ พอครวญ กี่ครั้งหนา
จะรายร้าย ร่ายร่ำ พร่ำน้ำตา
หรือจะหา คำหว่าน หวานอันใด
จะออดอ้อน ขอคืนดี ก็มิกล้า
หรือจะลา ตัดจากกัน ก็หวั่นไหว
ยืนนิ่งนิ่ง มองดู เธอจากไป
ฉันคงแต่ ทำใจ ไม่ให้ช้ำ
นอนเหงาเหงา คนเดียว ใจเปลี่ยวใจเปล่า
จิตรอนเร้า แหลกร้าย ระส่ายระส่ำ
คงได้แต่ ทนอด ทนจดทนจำ
ใจฉันช้ำ ใครนะ จะเหลียวจะแล
1018
1
0
หน้าส่วนตัว
