"แม้นได้ยินเสียงซอล้อลมแผ่ว" ...พอลมคล้อยลอยกลิ่นยุพินแผ่ว แหวกแพรแพรวแล้วแลชะแง้หา ไม่เห็นนุชสุดวิโยคโศกอุรา เหมือนมนตรามาซ้ำให้จำใจ จากนี้พี่เอาน้ำตาเป็นอาหาร อุราราญร้าวจนสุดทนไหว ยึดแผ่นฟ้าเป็นหลังคาสุราลัย ปลูกต้นไม้เป็นเพื่อนเตือนฤดี พอดารามาระยับกับฟากฟ้า จะไขว่คว้ามาร้อยเป็นสร้อยศรี ไว้คอยคล้องสองใจไม่ราคี รัศมีเหนือจันทร์อันอำไพ แม้นได้ยินเสียงซอล้อลมแผ่ว ให้วะแว่ววาบหวามห้ามสงสัย โปรดจำเสียงสำเนียงพี่นี้สีไป สะกดใจนฤมลทุกหนเอย ฯ
970
2
0
หน้าส่วนตัว
