ม้าก้านกล้วย
การย่ำเดินไปบนย่านตำนานเก่า
เหมือนจะเรียกเพรียกเอาความเหงาโศก
กลับย้อนคืนมาฉายซ้ำย้ำวิโยค
ให้ทั้งโลกรับทราบว่าอาบช้ำ
เหมือนกรีดแผลแห้งกรังที่ยังเจ็บ
กล้ำกลืนเก็บ อดีตกลวง ทรวงระส่ำ
สะอื้นคิด ผิดพลาง สร้างลำนำ
แล้วกอบกำ เก็บไว้ ในใจนี้
เผื่อไว้กาง ออกมา เวลาเหงา
จะได้เอา กลอนร้าง มากางคลี่
ลิลิตท่วง พึมพำ ช้ำฤดี
ฝากกวี เหน็บหัวใจ ให้จดจำ
ย้อนภาพ รำลึก สำนึก เศร้า
เหมือนเป็นเงาทาบทาดังฟ้าค่ำ
แม้มีดาวเดือนดูจืดดังมืดดำ
จึงเหนี่ยวนำ อารมณ์ให้จมลึก
จะพบทางสว่างจ้าข้างหน้าไหม
ถามใครใคร ที่เฝ้าดู ความรู้สึก
เมื่ออ่านกลอน เก่าเก็บ ที่เจ็บลึก
เสียงสะอึก สะอื้นซ้อน บทกลอนนั้น
เหมือน
1423
6
0
หน้าส่วนตัว
