28 กรกฎาคม 2549 23:16 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ยิ่งลมหนาวยาวนานวิญญาณพลิ้ว
คิดถึงทิวมะพร้าวราวไม่ไผ่
หอมปลาย่างมันย่องเหนือกองไฟ
เงาใครแกะก้างก่อนป้อนให้เรา
รสสาคูต้มน้ำตาลยังหวานฉ่ำ
ช่วยแม่ทำน้ำกะทิ กะปิเผา
ปรุงเครื่องแกงแผงปลาย่างอยู่ข้างเตา
บางทีหัดผัดกระเพราหากเข้าครัว
ใช้ชิวิตอิสระสามัญยิ่ง
เรียบกายสงบนิ่งมิ่งมิตรทั่ว
มีแม่เป็นแรงใจภัยไม่กลัว
เงารักแม่กระจายทั่วทั้งวิญญาณ
คิดถึงแม่แค่คำพูดสูตรสำเร็จ
รอให้เสร็จภารกิจคิดถึงบ้าน
จะปล่อยวางบ้างน่ะภาระงาน
กลับมาสานสายใยอันใสเย็น
แม่ยังอยู่ที่เก่ารอเรากลับ
และยินดีต้อนรับแม้ทุกข์เข็ญ
หรือลำบากตรากตรำยามลำเค็ญ
แม่ยังเป็นความหวังกำลังใจ
ทั้งวิญญาณเลือดเนื้อความเป็นฉัน
แม่สร้างสรรค์สิ่งดีที่ฝันใฝ่
พระคุณแม่มากล้นเหนือสิ่งใด
รักมากมายไม่เทียบเท่า...ที่แม่มี...
26 กรกฎาคม 2549 16:46 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ประชุมวันนี้ท้องร้องจ๊อกจ๊อก
เสียงมันออกลั่นเลื่อนเตือนสนั่น
ตั้งแต่เช้าประชุมอยู่ทั้งวัน
ไม่เบรคไม่หิวกันบ้างหรือไร
ก็นายเราเจ้ากรรมมาทำเหตุ
พอพักเบรคสิบนาทีหนีไปไหน
กลับมาบอกอิ่มแล้วเริ่มต่อไป
ให้เราโดนซักไซร้ไม่ได้กิน
มีวาระอีกมากมายหลากหลายอย่าง
แอบมอบอ้างดำเนินงานอย่าพาลหนี
ท้องก็หิวตาลายแล้วทีนี้
เห็นแมลงวี่เจอแมลงวันฉันดีใจ
เหล่มองหาหัวใจเต้นตุ๊บตั๊บ
อยากจะงับแมลงวันมันอยู่ไหน
แล้วสักพักแมลงวันดันหายไป
เอ๊ะ...ยังไงเสียงดัง"แผล็บ"ใครแอบกิน
25 กรกฎาคม 2549 00:28 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ทะเลเขียวมรกตจรดขอบฟ้า
ท้องธาราเปล่งประกายคล้ายสุขสม
แต่หัวใจพ่ายยับกลับระทม
ความทุกข์ตรมระบมกลางทะเลใจ
ไม่เหลือแล้วแม้ภาพฝันวันอดีต
เป็นแผลกรีดกลัดหนองต้องหมองไหม้
เสียงเกลียวคลื่นซัดซาดบาดหัวใจ
น้ำตาไหลหลั่งรินสิ้นรักเรา
ลมทะเลวูบไหวใจเหว่ว้า
น้ำในตาร่วงหล่นปนความเศร้า
เจ็บร้าวลึกเหมือนมีดกรีดแผลเรา
ปวดเจ็บหนาวเศร้านักรักร้างลา
มองทะเลกว้างใหญ่แผ่ไพศาล
มองเนิ่นนานแน่วแน่แลค้นหา
ให้ทะเลช่วยปลอบโยนเช็ดน้ำตา
เรื่องร้ายมาปล่อยลงตรงทะเล
21 กรกฎาคม 2549 22:13 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
กำลังจะเขียนบทกวีถึงชีวิต
ที่เติบโต เคลื่อน ติด ผิด-ไม่ผิดวิสัย
กร้าวแกร่งด้วยฉันเองไม่ได้ไกล
ดวงหน้าแม่ก็ไสวไสวมา
แม้กินข้าวแต่ละมื้อคือมือฉัน
แม้เงินทองหมื่นพันฉันสรรหา
แต่หลังความดิบดีที่มีมา
จากวิญญาณแม่แผ่วิญญาณ
มือที่เขียนปากกาหาความรู้
หูที่รู้สดับรับข่าวสาร
ใจที่มุ่งมั่นหมั่นการงาน
ล้วนแต่สานเสกสร้างแบบอย่างเธอ
นุ่มเนียนและรื่นรมย์อารมณ์ไหว
นิ่งและลึกสำนึกในใจเสมอ
สู้และทนฝนแดดที่แผดเพ้อ
แม่ก็มาให้เจอในดวงใจ
ทุกๆอณูเนื้อเพื่อเป็นฉัน
แม่คือผู้สร้างสรรค์อันยิ่งใหญ่
เขียนชีวิตเขียนเล่ายาวเท่าใด
ฉันก็ไม่อาจห่างละวางเธอ
19 กรกฎาคม 2549 23:11 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
อยากชอบเธอเหมือนปลาที่ชอบน้ำ
แอบมองซ้ำจ้องบ่อยคอยมองหา
แอบเกลือกกลับกลอกลูกนัยน์ตา
อยากบอกว่าเธอหล่อโคตรฉันจดจำ
อยากใกล้เหมือนห่อหมกคู่ใบยอ
เห็นเธอแล้วน้ำลายสอชั้นขอย้ำ
แต่ร้อยฝันแย่งไปใจระกำ
สุดเจ็บช้ำชวดหมด... อดเลยตู....
ก็หนุ่มที่อยู่ในความใฝ่ฝัน
ปีกฟ้านั่นคงแห้วแล้วหล่ะหนู
เหลือเรไรรูปหล่อยังพอดู
แต่โฉมตรูยังยื้อแย่งไม่แบ่งเรา
อยากจะฝันเพ้อรำพึงถึงครูใหญ่
เพื่อนทำได้แอบซ่อนมาอ้อนเขา
ครั้นมองมาอีกทีเห็นพี่ยังเมา
น้องนงเยาว์มองมาไม่กล้าทำ
แอบมองเห็นปักษาพาใจนึก
อยากจะอ้อนแบบล้ำลึกแต่นึกขำ
ก็น้องชายเหมือนลังเลเจ้ทุกคำ
แสนชีช้ำอ้อนใหม่หาใครดี
แล้วมองเห็นเช่นกันฉันทะโส
ดูแสนโก้คมขำล่ำจังพี่
ครั้นจะอ้อนอีกหนมนต์กวี
คุณแทนไทอ้อนใครนี่ดีกว่ากัน
แล้วแอบคิดอีกครามองหาใหม่
หนุ่มหน้าใสพี่กฤษ์คิดแล้วนั่น
มามองเห็นมาดเข้มดีดาวอังคาร
เรียบร้อยหวานใช่แม่จิตรที่ติดตา
นั่นแลแห็นแล้ว...แก้วประเสริฐ
ช่างหล่อเลิศสาวใหญ่ชายตาหา
มองไปเห็นแสนอบอุ่นท่องเมฆา
ตะวันขึ้นขอบฟ้า...สะดุ้งตื่น...ขึ้นทันใด...
ก็แค่อยากจะเขียนแกล้งแข่งกับเพื่อน
ร้อยฝันมาย้ำเตือนให้ฝันใฝ่
ในความจริงทุกเรื่องราวกล่าวถึงใคร
ขออภัย....ไว้สักนิด....อย่าคิดเคือง....
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
หน้าส่วนตัว
1660
