หลับไปนาน ผ่านความฝัน อันแสนหวาน นิทรากาล ช่างนานเนิ่น เกินจะฝัน แต่เมื่อตื่น ฟื้นขึ้นจ้อง ต้องงงงัน สิ่งเหล่านั้น มันหายวับ ไปกับตา จากคืนฝัน สู่วันตื่น ที่ขื่นขม หน้าชื่นแท้ แต่อกตรม โถมเข้าหา บางวันหนัก จักอ่อนไหว ในอุรา บางวันล้า ขาอ่อนแรง ไม่แกร่งพอ
2290
2
0
หน้าส่วนตัว
