พิกุลทอง
นั่งตากลม ก้มหน้า ลาความรัก
ที่เจ็บหนัก รักสลาย อายหนักหนา
หวนเศร้าอีก ครั้งแล้ว แก้วกานดา
แหงนเงยหน้า มองดาว เมื่อเหงาใจ
ดาวดวงน้อย ลอยเห็น เด่นพราวฟ้า
ระยิบระยับ พราวตา พาสดใส
หากดาวนี้ อ่อนแสง แห่งหัวใจ
ไม่ไสว เหมือนดาวนั้น อันมั่นคง
อยู่ดีดี น้ำตา มันก็ไหล
ไม่รู้เป็น อะไร ใจมันหลง
ต้องทำตาม ความคิด จิตจำนง
ให้น้ำตา ไหลลง ตรงเส้นทาง
หยุดเสียที หยุดซีวะ ไอ้ห่านี่
มัวมาช้ำ ชีวี มีบาดหมาง
ไปหลีสาว เถอดหว่ะ อย่าครวญคราง
นั่งเปล่าเปลี่ยว อ้างว้าง ทำแป๊ะไร
ในใจผม สั่งมา ว่าอย่างนั้น
ก็เลยยัน กายขึ้น ฟื้นร้องไห้
กดมือถือ จ้อสาว ถามข่าวใจ
ให้สดใส ลืมแล้ว แก้วกานดา
1226
11
0
หน้าส่วนตัว
