เพชรพรรณราย
ผืนแผ่นดินผืนน้อยคอยเพาะปลูก
ให้ลูกลูกปลูกฝังตนจนเติบใหญ่
หาวิชาพาความรู้เป็นคู่ใจ
เก็บไว้ใช้ในชีวิตลิขิตตน
พ่อสอนลูกผูกไว้ในสำนึก
ให้ตรองตรึงนึกสิ่งดีมีเหตุผล
อย่าพาตัวมัวเมาในทุกคน
แม้ใจจนอย่าสับสนจงทนไป
จนปีกกล้าขาแข็งมีแรงสู้
เผชิญสู้ดูโลกกว้างอย่างสดใส
จนเวลาพาล่วงเลยเผยความนัย
โลกกว้างใหญ่ไม่เหมือนบ้านที่ผ่านมา
เพราะคำสอนสนทรซึ้งตรึงใจอยู่
แม้อดสูจะสู้ทนค้นปรารถนา
หวังเอาฝันอันควรค่าที่จากมา
แต่ซะตาฟ้าลิขิตถูกลิดรอน
จึงต้องช้ำระกำหมองร้องร่ำไห้
เจ็บหัวใจหม่นไหม้ใจไหวอ่อน
ความผิดพลาดอนาจจริงสิ่งบันทอน
ใจถูกกร่อนแสนอ่อนแอพ่ายแพ้ตน
หอบความช้ำนำกลับดินถิ่นกำเนิด