วรรณกาญจน์
ก็ถึงวันฉันอยากฝากเรื่องเป๋อ
มอบให้เธอผู้ชอบรอบที่สอง
ไม่รบกวนใช้จิตคิดไตร่ตรอง
เบาสมองอ่านกันไปให้เฮฮา
ฉันกับเพื่อนรับงานที่คลินิคหนึ่ง
ทำเลซึ่งชุมชนคนแน่นหนา
การเดินทางแสนสบายคล้ายราชา
คุณหมอพาติดรถหมดกังวล
หมอให้เราลงก่อนซอนหาที่..
จอดรถดีมิให้ไกลถนน
พอเลิกงานก็ไปขับกลับมาวน
รับทุกคนเช่นนี้ที่ทำกัน
มีคืนหนึ่งงานฉันนั้นเสร็จสรรพ
จึงรีบรับอาสาท่าแข็งขัน
ห่อข้าวของใส่ถุงมุ่งเร็วพลัน
ถึงรถนั้นนั่งรอหมอเดินมา
หย่อนข้าวของวางลงตรงกระบะ
ช้าจริงนะ! ฉันตรึกนึกถามหา
เพื่อนแอบเดินมาสะกิดชิดกายา
จึงถามว่าไหนหมอรอนานจริง
เพื่อนเหลียวซ้ายแลขวาคว้าข้าวของ
ฉันจับจ้องสงสัยใจเพ
942
9
0
หน้าส่วนตัว
