เมฆน้ำแข็ง
ดั่งพายุพัดพามหาโศก
วิปโยกสุดหยั่งเยี่ยงอาสันต์
ทะมึนใจมืดมัวร้าวแหลกราญ
มองรอบด้านมิอยากอยู่รู้ความจริง
ทุกข์ท่วมท้นล้นใจใครจะรู้
ที่เป็นอยู่เหมือนดั่งโดนคำสาปสิง
ผจงจิตคิดตายคลายประวิง
เพื่อจะทิ้งความทุกข์ขมุกมัว
คว้าผ้าต่วนสีขาวผืนยาวใหญ่
เดินเข้าในห้องไปใจสลัว
เอาผ้าพาดฟาดขึงคานร่างระรัว
คิดเจ็บชั่วเดี๋ยวด๋าวสุขยาวไกล
สายตาลาดกวาดไปเหมือนไร้ทิศ
สมองมิดมืดมนทนไม่ไหว
คิดจนมืด มืดจนว่างไร้ห่วงใย
ตั้งจิตไว้ตัดช่องน้อยแต่พอตัว
ผ้าคาดผึงดึงดูพอดีแน่น
มาดเหมือนแม้นผ้านี้ที่ขึงหัว
คิดจนตก ตกจนตันไม่พรั่นกลัว
สาวเท้านัวลากเก้าอี้รี่เข้ามา
ยืนตัวตรงบนเก้าอี้หมายพลีร่าง