ไม่อาจข่มตาให้หลับไหล เลยเดินออกมารับลมไหว...พัดผัน ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้ไม้...ภายใต้แสงจันทร์ มองดูดาวดวงนี้ ดวงนั้น...อย่างตั้งใจ ทำไม..ตัวฉันถึงเหมือนดวงจันทร์ มีความรักที่เงียบงัน....หม่นไหว บางวันมีคนรายล้อม...ดั่งดวงดาวที่เกลื่อนไกล แต่บางครั้งก็มองไม่เห็นใคร...แม้สักคน เค้าว่าบางทีความรักก็เหมือนดวงดาว อาจะมองไม่เห็นในคืนร้าว...แต่ก็ไม่หายไปสักหน คืนนี้ก็อาจจะเหมือนคืนอื่นๆ...ที่รอบกายฉันไม่เหลือใครสักคน หรืออาจจะเป็นคืนที่ความรักหม่น...ถึงมองไม่เห็นใครสักคนเลย
919
9
0
หน้าส่วนตัว
