ตะวัน
เธออย่ากลัวความมืดหม่นจนร้องไห้
เหตุมันเพียงเสียงใบไม้ได้พัดผ่าน
แค่เรไรมโหรีราตรีกาล
สะอื้นอ้อนก่อนเมฆกร้านจะผ่านมา
ใช่แหละฟ้ามันน่ากลัวอย่างทั่วถึง
ไกลและกว้างเกินแสงหนึ่งจะส่องจ้า
ดาวอวดแสงแรงเข้มเต็มนภา
เกินแสงเสี้ยวของจันทราจะส่องไกล
ป่าดงดิบกระพริบพรายปลายน้ำค้าง
เส้นทแยงแสงสว่างต่างวาบไหว
สุดแสงหนึ่งซึ่งอ่อนแสงหมดแรงไป
จะส่องส่งถึงตรงไหนคงไม่รู้
แต่ป่านี้มีฝันดีที่เธอฝัน
ใช่แหละทางบางครั้งมันไกลสุดกู่
ทางอาจล้า แต่เมื่อล้ม แล้วก้มดู
รอยเท้าเธอก็ยังอยู่มาสุดทาง
แสงพระจันทร์เคยกลั่นใจให้เธอกล้า
ออกตามฝันวันที่ฟ้าสีสว่าง
แค่วันนี้จันทร์หรี่แสงอ่อนแรงจาง
ก็ใช่ว่าฝันเธ
2700
4
0
หน้าส่วนตัว
