พอค่ำลงพงไพรในรั้วบ้าน ดังสะท้านทั่วสวนยั่วยวนฉัน จักจั่นกลั่นเสียงสำเนียงพลัน ร้องรับลั่นราวประสานหวานเพราะดี นึกถึงครั้งยังเด็กตัวเล็กอยู่ เที่ยวเดินดูดงไม้ในสวนศรี เห็นจักจั่นลั่นร้องเสียงก้องดี รีบเร็วจี๋จับเล่นเอ็นดูมัน นำไปใส่ในกล่องของไม้ขีด คอยเขากรีดเกิดเสียงสำเนียงสั่น ยกขึ้นแอบแนบหูอยู่อย่างนั้น ฟังเขาลั่นร้องเพลงบรรเลงดัง แต่น่าเศร้าเขาตายให้หน่ายแหนง เหมือนฉันแกล้งเก็บเขาเอาไปขัง ให้อดน้ำช้ำในใยน่าชัง จึงหยุดยั้งรั้งใจไว้แค่ยิน บ้านนกตะวัน หนองแขม 14 มีนาคม 2547
911
3
0
หน้าส่วนตัว
