ค่ำคืนยืนมองฟ้ากว้าง อ้างว้างในใจเหน็บหนาว นภาดาษดาดวงดาว พร่างพราววาววับจับตา ลมพัดพาผ่านร่างกาย ไม่วายห่วงใยห่วงหา สายลมช่วยพัดนำพา คืนมาได้ไหมดวงใจ คนโง่กลวงโบ๋ปัญญา เธอว่าน่าเจ็บปวดไหม ความรักหลุดลอยแสนไกล ยากได้ให้หวลคืนรัง เธอคงรักฉันน้อยลง ยืนยงยึดติดความหลัง กองทรายปลายรักจึงพัง ฉันหวังกับมันมากเกิน ก่อนเคยมีเธอเพ้อรัก สุขนักเธอมักทำเขิน เส้นทางลำบากร่วมเดิน จากนี้เผชิญคนเดียว ยืนยิ้มหลุดจากภวังค์ ยับยั้งอย่าเผลอแลเหลียว จากน
1941
1
0
หน้าส่วนตัว
