หน้าส่วนตัว
ขอบฟ้ากว้างแค่ไหนใช่ขวางกั้น
ที่เธอฉันไกลร้างเหมือนห่างเหิน
เพราะพันธะหน้าที่ไงใช่หมางเมิน
จำก้าวเดินตามทางฝันสรรค์สร้างคน
แม้ใจอยากปล่อยวางในบางครั้ง
แต่ความหวังแววตาซื่อยื้อสับสน
คอยเติมเชื้อเยื่อใจให้อดทน
คือเหตุผลที่คนไกลไม่ทักทาย
ใช่ร้างลืมลืมเลือนเหมือนคำกล่าว
มากเรื่องราวแจกแจงใช่แหนงหน่าย
อย่าตัดพ้อหนอสายใจไม่แคลนคลาย
ย้ำสุดท้ายจากใจยังไม่ลืม.
775
3
0
