ครูพิม
ฟ้าทะมึนหมองหม่นฝนลงสาย
หญ้าแห้งคลายชุ่มชื่นฟื้นสดใส
ผืนดินแล้งแห้งระโหยฝนโปรยไพร
กล่อมดวงใจท้องทุ่งรุ่งตะวัน
สัตว์น้อยใหญ่ได้อาหารสำราญแล้ว
โลกผ่องแผ้วเขียวขจีมีความฝัน
แต่ใจนี้เหน็บหนาวร้าวอีกวัน
ซบจาบัลย์แนบเนาหนาวเหลือเกิน
เสียงเคยอ้อนรำพันนั้นห่างหาย
ทุกข์เคยคลายกลับย้อนตอนห่างเหิน
จะเหลียวมองหาใครเขาก็เมิน
อกสะเทิ้นเกินแก้แย่แล้วใจ
โอ้แขนใครเคยกอดพรอดคำหวาน
พอเปลี่ยนกาลก็เปลี่ยนรักแล้วผลักไส
รินน้ำตาแข่งฝนพร่ำอยู่ร่ำไป
เหลียวหาใครไหนเล่าเขาไยดี
ฟ้าทะมึนร้องครางนางร้องไห้
คนอยู่ไกลก็ยังรักในศักดิ์ศรี
กระซิบบอกฟ้าหม่นทนอีกที
ร้องครานี้....ครั้งสุดท้าย...ใ
2270
26
0
หน้าส่วนตัว
