พุด
วิมานธารารอท่ามวลมนุษย์
ให้โศกสุดระทมตรมเกินฝัน
หากไม่รักษ์โลกย์ทะนุถนอมกัน
จะเช่นนั้นไม่นานช้าฟ้าดินดล
สุดขอบฟ้าคือสายธาราธารน้ำเชี่ยว
หมุนวนเกรียวกลืนชีวิตอันสับสน
มากมนุษย์ล้มหายท่ามวังวน
กลางคลื่นลมพายุร้ายหมายกลืนกิน
คือพิโรธสอนสั่งหยุดฟังไหม
มืดบอดใจพาให้มลายสิ้น
ธรรมชาติงาม ต้นไม้ บ้านพังภิณฑ์
วิปโยคสิ้นทั่วโลกาฟ้าสะเทือน
สัจจธรรมก่อนสิ้นแผ่นดินสุข
ระทมทุกข์ใดเล่าเสมอเสมือน
สิ้นนิรันดร์รักสรรพชีวิตเคยแย้มเยือน
ขวัญฝากเตือนทุกดวงชีวา..อย่าสายเกิน..!
http://www.thaipoem.com/forever/ipage/song2463.html
บัลลังก์เมฆ
แผ่นฟ้าเบื้องบน กว้างไกลสุด สายตา
6998
8
0
หน้าส่วนตัว
