แก้วประภัสสร
ด้วยคุณค่าของคนเวียนวนว่าย
มากดีร้ายผสมเกินข่มไหว
ผ่านเวลาเคลื่อนคล้อยลอยล่องไป
หลงอยูในห้วงเหวกับเปลวเพลิง
กักเก็บแต่ตะกอนที่ร้อนรุ่ม
ครอบไฟคลุมใจกายคล้ายคนเหลิง
ติดเงาสุขเพ้อฝันกันกระเจิง
ท่องบรรเทิงเริงร่ำเพื่อย้ำรอย
มองเห็นเงาเขลาขลาดวาดสวยเด่น
จริงเท็จเป็นฉากบังดั่งเดือนคล้อย
ครั้นเมฆหนาเทาทับกับเลื่อนลอย
อาจชะรอยเหลือโลกกับโศกตรม
อันกิเลสเป็นเหตุก่อเกิดทุกข์
โหมไล่รุกสะอื้นจนขื่นขม
ความเป็นมาเปลี่ยนไปในอารมณ์
เคยชื่นชมตอบรับมากลับกลาย
ด้วยวิถีปรวนแปรตามแต่กิเลส
จึงเป็นเหตุก่อทุกข์ปลุกใจสลาย
ต้องป่วยกิจคิดการพาลอยากตาย
จิตระคายข้องเครียดเกิดเกลียดกัน
งา
1937
40
0
หน้าส่วนตัว
