30 พฤศจิกายน 2553 23:14 น.
ลานเทวา
ค่ำคืนแห่งรอยยิ้ม หยาดน้ำค้าง
แย้มเย้ยความอ้างว้าง สายลมหนาว
คลายประหวั่นวันคืน อันขื่นคาว
ชุบชื่นฝันจากแดนดาว ประโลมดิน
ดื่มด่ำเถิด สหาย ท่ามสายลม
รสชาติทุกข์ขื่นขม อันไม่สิ้น
ความลำเค็ญมันอบอุ่น จนคุ้นชิน
น้ำตาที่ไหลริน มิต่างเมรัย
โลกรู้จักเราแล้วนี่ กวีไส้แห้ง
ผ่านบทคำปรุงแต่ง เขียนมอบให้
เพื่อบ่มเสี้ยวเศษงาม ความเข้าใจ
นิยามเห็นเป็นไป ธรรมดา
ซึ่งกว่าเธอที่รัก จะรู้ซึ้ง
แลเข้าถึงความหมาย ในค้นหา
ณ โพ้นไกลจักรวาล ใจผ่านพา
เพียงลืมตาสบลึก รู้สึกมัน
เถอะ สบตาฉันสิ อนาถา
จะบอกเล่ากาลเวลา ของความฝัน
โลกเราแลงมงาย คล้ายคล้ายกัน
ชีวิตต่างยืนยัน ทุกเงื่อนงำ
สรรพสิ่งใช่เพียงพลิก กระดิกนิ้ว
เปลี่ยนรันทดอดหิว ให้อิ่มหนำ
เฝ้าประโลมรักร้อย ผ่านถ้อยคำ
ดังทายท้าชะตากรรม มิจำนน
ตระหนักโลกคุ้นชิน ความสิ้นไร้
พร่ำกวียาไส้ โลกพล่ามบ่น
ซังกะตายชีวิต ลิขิตทน
แลทุกข์สุขปลอมปน ดังมารยา
ทั้งทั้งมันมีอะไร มากกว่านั้น
แม้ในรู้สึกเดียวกัน จะล้นบ่า
งามฝันโลกมอบฝาก หลากราคา
หากแต่บางเวลา เกินรู้เรียน
อยากจะเขียนอะไร มากกว่านี้
แต่คล้ายบรรดาคำที่มี ไม่พอเขียน
ในทุกทุกความรู้สึกที่ไหลเวียน
มันผ่านเผินเกินจะเพียร พร่ำบรรยาย
……………………
โดยคำ ลานเทวา
23 พฤศจิกายน 2553 14:58 น.
ลานเทวา
... ฝากใจสื่อสาร จากลานเทวา ...
แด่มิ่งมิตรอิสรา ภาษาสื่อ
ทุกคำคือ งดงามและความหมาย
กล่อมโลกเศร้าเหงาเปลี่ยว แลเดียวดาย
ฟังซิ ขวัญจะบรรยาย กวีกานท์
คล้ายภาพ แสง สดใสจากวัยเยาว์
สุดถนนสายเก่า เรื่องเล่าขาน
ร่างรอยคืบสืบสาว มายาวนาน
เหนือเขตศิลป์จินตนาการ โลกพานพบ
คืออักษรอาตมัน พยัญชนะ
ทอดเงาภาพขณะ ไม่สิ้นจบ
ท่ามศอกคืบสืบกระบวน การทวนทบ
ลิ้มสุขเศร้าเนานบ เนิ่นกวี
ดื่มด่ำเถิด ดื่มด่ำคำสหาย
ดังธารถ้อยร้อยสาย มาล้นปรี่
ไหลรินมาแต่ห้วงฤดี
ชุบชโลมไมตรี สรรพชีวา
ด้วยความรัก ในสิ่งเดียวกัน
โดยคำแบ่งปัน สื่อภาษา
เล่าทุกข์สุข ขมหวานกาลเวลา
แม้มิพบสบตา ก็รู้ใจ
จากมิ่งมิตรอักษรา ภาษาสื่อ
ทุกคำคือ บทสรรค์ยามหวั่นไหว
ฝากสายลมผ่านหน ถึงคนไกล
ว่า รัก ยังรักใน บทกวี
…………………
โดยคำ ลานเทวา
11 พฤศจิกายน 2553 13:01 น.
ลานเทวา
นานแล้ว ไม่มีข่าว
กวีหนุ่มผู้รุ่มร้าว ในสับสน
กับความฝันที่ผลิพร้อมสิ่งปลอมปน
ดูซิ โลก แผกพิกลจินตนาการ
คล้ายบทสนทนาหลังแก้วสุรา แก้วนั้น
เพ้อฝัน ล่องลอยเลอะเลือนผ่าน
ภาพรอยยิ้มและความเศร้าของวันวาร
มิต่างดอกไม้ที่เบ่งบานแล้วโรยลา
จำได้ เราต่างย้ำจำกันได้
แม้แต่ความบอดใบ้ ริมยะถา
เราซุกซ่อนบางสิ่งไว้ในแววตา
พอพอกับมายา ซุกเราไว้กับโลกใบนี้
นานแล้ว ไม่มีข่าว
แต่ก็ไม่พ้น เมื่อบางเรื่องราวทำหน้าที่
ล้างคราบรอยความฝันวันเดือนปี
รอการหวนมาพบกันอีกที นรก สวรรค์
คงได้ยินเสียงหัวเราะ อีกครั้ง
เคล้าเสียงสนทนาที่ดัง ครื้นลั่น
แก้วเหล้ากลิ่นบุหรี่ทอดควัน
พล่ามกวีเย้ยแสงจันทร์ เมามาย
หลังจากนานแล้วที่ไม่มีข่าว
ประกวดกี่หนคราว ก็แพ้พ่าย
เถอะนักเขียนหนุ่มผู้กุมชะตา เดียวดาย
กวีบทสุดท้าย อาจจะขายดี
………………………..
โดยคำ ลาน เทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1549
