23 ธันวาคม 2553 12:44 น.
ลานเทวา
.
.
ล่วงสืบสาวยาวนาน กว่าพานพบ
ลำดับภาพไม่สิ้นจบ แสวงหา
ทบแห่งหนรนเร่ วันเวลา
เรายึดพารูปเงา ใดเล่าแท้
จากความเขลาเล่าอ้าง บนทางชอบ
ตัณหาคือคำตอบ อันเผื่อแผ่
ความจริงสักเศษเสี้ยว ใดเหลียวแล
ปล่อยไปตามผันแปร อยู่เช่นนั้น
อาจบางเงาเร้ารบ การสบซึ้ง
ร่านประหนึ่งงดงาม ทุกความฝัน
โลกไม่เคยรอเราให้เท่าทัน
สืบหน่อเหง้าเผ่าพันธุ์ อยู่เรียงราย
เนิ่นกว่าเนิ่นเกินนับอัปภาคย์
ภาพชีวิตล้นหลาก รูปความหมาย
แต่เกิดดับลับเห็น ถ้วนเป็นตาย
จากทุกพาย พานพบสงบรู้
กระจ่างค้นหนไป ถึงไหนเจ้า
ทิ้งเส้นทางสายเก่า เพียงเล่าสู่
กว่าสิ้นหนาวสุดท้าย ปลายฤดู
ห่มอณูเขลาเร้น อยู่เช่นไร
จาก รูปเงาฉาบทามายาภาพ
หลับเถิดผู้ศิโรราบ โลกอ่อนไหว
จบเบื้องหลังครั้งเก่า ลำเนาใจ
รู้พ่ายแพ้อันเป็นไป ธรรมดา
....................................
โดยคำ ลานเทวา
21 ธันวาคม 2553 10:20 น.
ลานเทวา
จึงอะไรอะไรที่ ฉันไม่รู้
จากที่เห็นและเป็นอยู่ ปรารถนา
ผ่านอะไร อะไร ในมรรคา
เหมือนบอดตามืดใจ กระไรนั่น...
................................
โดยคำ ลานเทวา
12 ธันวาคม 2553 12:13 น.
ลานเทวา
เฝ้าถามตัวเอง ในความสับสน
มืดถนนสายเก่าคืนเหงาเปลี่ยว
พูดคุยกับความรู้สึกคนเดียว
อดีตภาพกรากเชี่ยว ประชด บ้า
นอนไม่หลับ ไม่อยากกลับไปฝัน
สบถภาพคืนวัน ใจเหวห่า
อ่อนสิ้นแรงไฟเชื้อโชนเนื้อนา
เปลื้องชีวิตราคา ไร้ค่าแพง
นานมาแล้ว นั้น.... ฝันโบราณ
จินตนาการ เลือนหม่นกว่าค้นแต่ง
ร้างผุพัง ชีวา ชราแรง
ปล่อยรกฝันเปลี่ยนแปลง มอดแสงไฟ
เหมือนหมดสิ้นคืนวัน จะบันทึก
ทิ้งเก่าความรู้สึก ที่เคยใฝ่
เงียบเหงาจนอ้างว้าง ปลายทางไกล
บดสิ่งเห็นเป็นไป เพียงรางราง
เช่นเดียวกันภาพเธอ เบลอ พร่า
พอพอกับกาลเวลา ไกลเหินห่าง
บทกวีจากเศษกระดาษบางบาง
เคยเดินอ่านระหว่างทาง ที่เงียบเหงา
คล้ายว่าลืมไปแล้ว ความอ่อนไหว
พรากโหยหาอาลัย ไม่เหมือนเก่า
ภาพความจริงตรงหน้า กระจกเงา
รำพึงบอกแผ่วเบา ไม่เหมือนเดิม
..........................
โดยคำ ลานเทวา
10 ธันวาคม 2553 09:38 น.
ลานเทวา
เถอะ สดับนิทานจากดวงตาเศร้า
ปวดร้าวโลกบอกเล่า ปรารถนา
ท่ามดึกเมืองที่ลมเหงา พัดผ่านมา
วูบ ดับตะเกียงกาลเวลา สู่มืดมิด
จึง น้ำตาเรามาจากที่เดียวกัน
ทุกหยดของความเศร้านั้น เกินจะปิด
ในข่มข้ามกาลเวลา ของยาพิษ
ลึกบาดแผลชีวิต ใดเยียวยา
…………………………….
โดยคำ ลานเทวา
8 ธันวาคม 2553 22:08 น.
ลานเทวา
เหมือนสายลมผ่านพัด อัตภาพ
วูบไหวเพียงบุญบาป ไร้เดียงสา
แผ่วสำนึกตรึกย้ำ ธรรมดา
โน่น มรรคา…. นี่ คืนวัน…. นั่น ชีวิต …..
อาจเพี้ยนแผกแปลกต่าง ในบางภาพ
ขาดเกินใจซึ้งทราบ กรรมสิทธิ์
หลากดีทรามความหมาย สหายมิตร
สารทิศบ่งเห็น อยู่เช่นนั้น
กว่าจบสิ้นเขลาโง่ โอ้ ยะถา …!
สืบใดเห็นเป็นมา นรก สวรรค์
บนความไม่รู้เท่าทัน
เรา ชีวิตยืนยันอยู่นานมา
เหมือนสายลมผ่านไป ไม่สิ้นจบ
ล่วงผ่านพบลบพราก ไปจากหา
บางรู้สึกเร้าทบ เพียงสบตา
บางรู้สึกบางเวลา มิอาจแจ้ง
ให้หม่นใจอ้างว้าง ทุกย่างก้าว
แลจุดหมายปลายทางข่าว เงียบหนแห่ง
คงความตายเบื้องย้ำ โลกสำแดง
รุมโศกเร้าทวีแรง ทรมาน
แลหาใครปลอบขวัญ ในวันเศร้า
ฝากสายลมบอกเล่า ผู้พ้นผ่าน
ว่าเปลี่ยวโลกโศกร้าว มายาวนาน
จำทุกข์ท้นวนกาล อย่างเดียวดาย
……………………………….
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1525
