16 กุมภาพันธ์ 2554 11:22 น.
ลานเทวา
.
.
นานมาแล้ว สัตว์ประเสริฐ
ก่อนำกำเนิด กรรมวิสัย
คุณธรรม ยังมิต่ำใจ
เคลื่อนครรลองวิไล มรคา
บัดล่วง ละหน่อแนว
ลุแล้ว สองพันกว่าพรรษา
ที่ประเสริฐเลิศล้ำ นานา
ให้เลือนลา ลับล่วงจากห้วงธรรม
กลายกลับตาลปัตร บัดซบ
ร้อนคุคลั่งถั่งพิภพ อยู่เช้าค่ำ
ไร้สิ้นคุณความดี นอบชี้นำ
ลุก่อกรรมทำชั่ว มั่วอบาย
ไม่รู้พอ รู้หยุด สิ้นพุทธะ
ไม่รู้ธรรมชำระ จึ่งวนว่าย
แสวงหาแต่สุข ไปทุกพาย
เกียรติ กาม กิน ดิ้นตาย มิอาจแจ้ง
ที่ควรวางไม่วาง ด้วยมั่นยึด
ทรามประพฤติบิ่นบ้า พาแสวง
บูชาเทิดอธรรม นอบสำแดง
จนลุแรงร้อนเร่า เผาตัวตน
กลายเป็นสัตว์ประสาท อนาถโลก
หลงเกียรติ์กามบริโภค ไปทุกหน
วุ่นวายจึงนำพา สาละวน
ให้เที่ยวคน คน คน ไม่สุดสิ้น
...................................
โดยคำ ลานเทวา
.
.
16 กุมภาพันธ์ 2554 10:58 น.
ลานเทวา
อัตคัดปัญญา โอ้ อาวุธ
ใจเมืองพุทธสิดื่มด่ำ ท่วงธรรมไหน
สารทิศบอดบ้า ตัณหาไฟ
คว้าเถอะคว้าสิ่งใด สรณะ
....................................
โดยคำ ลานเทวา
.
.
15 กุมภาพันธ์ 2554 17:43 น.
ลานเทวา
.
เถอะ เมตตาสักหมายิ้ม ให้อิ่มอก
พอได้ลืมลามกอุปนิสัย
สักครู่คราวหนาวร้อนสันดอนใจ
ก่อนโลกจะเปลี่ยนไป มากกว่านี้..!
เริ่มแต่ความไม่รู้ ฤดูเก่า
ชะตากรรมชำเราเนิ่นวิถี
ให้ร้าวใจเลอะเลือนวันเดือนปี
ทนบอบช้ำย่ำยีเจ็บดักดาน....
เมตตาใดปรานี ความงี่เง่า
อ่อนแอเราจำทนการพ้นผ่าน
รอยน้ำตาหม่นหมองของวันวาน
ซับไม่สิ้นจินตนาการโลกตำบอน....
อาจนับเนิ่นนานฤดูของผู้แพ้
ลึกบาดแผลบอบช้ำอันย้ำย้อน
ร่ายลิขิตชีวากว่าละคร
ดิ้นวัยวันสัญจรใจเมามาย.....
สำมะหาใดฝันเล่าวันพรุ่ง
ชีวิตยุ่งเหยิงยันกว่าฝันหมาย
เร้นซีกโลกหลบเปลี่ยวใจเดียวดาย
จบทุกพายผ่านพ้นอย่างทนใจ....
...........................
โดยคำ ลานเทวา
.
15 กุมภาพันธ์ 2554 11:18 น.
ลานเทวา
.
ทุกรูปการผ่านย้ำอยู่ซ้ำซาก
แลไปทุกฝั่งฟากก็เหมือนเก่า
แต่ละเหตุแต่ละผลของคนเรา
แบกหนักเบาเช้าค่ำอยู่ร่ำไป.....
ผ่านวันนี้เพื่อไปปรุง วันพรุ่งนี้
ลืมตาตื่นอีกทีไม่ไปไหน
ทุกปัญหาเก่าเก่ารอเข้าใจ
แต่ละวันแต่ละนัย อยู่เช่นนั้น......
นับคืนวันเพี้ยนบ้า ชะตากรรม
เราครอบงำบำเรอความเพ้อฝัน
พรุ่งนี้ยังเหมือนเก่าไม่เท่าทัน
ให้ชีวิตสารพัน การดิ้นรน.....
หวังเพียงหวัง ดังใจไม่สิ้นจบ
สรรพสิ่งเร้ารบหลากแห่งหน
อ่อนไหวทุกข์สุขยากลำบากทน
การณ์ชีวิตเปื้อนปน วันเดือนปี......
สารพัดรูปแบบความแคบกว้าง
วาดเหลื่อมล้ำอำพรางหว่างวิถี
สืบแต่ละช่วงชีวาล่วงนาที
วนเปลี่ยนเริ่มเดิมมี อยู่ที่เดิม.......
จึงเรายังเป็นเราอยู่เช้าค่ำ
กี่รอยย่างเราย่ำมาแต่เริ่ม
ครุ่นอยู่แต่สิ่งพร่องที่ต้องเติม
สุขปลอบใจเหิมเกริมวันเวลา....
ดังสิ้นไร้จุดหมายปลายทางแท้
ชีวิตแค่ผกผันตามตัณหา
วนว่ายอยู่กับโลก โชคชะตา
สุดแต่ใจจะนำพา หรือผ่านพ้น
...........................................
โดยคำ ลานเทวา
.
.
9 กุมภาพันธ์ 2554 22:38 น.
ลานเทวา
แลหม่นเหงาปานนั้น บ่ายวันนี้
เข็มนาทีแล่นเฉื่อย เหมือนเหนื่อยล้า
ทุกซอกซอยหงอยเงียบ ยะเยียบตา
โลกคล้ายรอระเบิดเวลา ทำหน้าที่
ไม่รู้ฟากเมืองใหญ่ เป็นไรบ้าง
ถามเงาข้างตึกปกกระจกสี
ร้อนสายแดดแผดเลือนวันเดือนปี
ไง สหาย สบายดีหรือมหานคร
ยังหอมหวนอยู่หรือนั่น ท่ามควันพิษ
คล่องตัวไหมเศรษฐกิจ จากแต่ก่อน
เสียงเพื่อนเก่าเมาคลาน อยู่บ้านดอน
ถามถึงอย่างอาวรณ์ มิตรสหาย
หลังบอบช้ำซ้ำซาก จากฟากฝั่ง
กลับมาเมาเป็นบ้าเป็นหลัง จ่มแพ้พ่าย
จบฝันเมืองที่ล่วงลับ กลับกลาย
พกความอาย มาตายรังทุกครั้งไป
มาทำใจปลุกปลอบ คลายบอบช้ำ
เมาล้างความต้อยต่ำ เพ้อร่ำไห้
รอเวลาหายเจ็บปวดเมื่อไร
จะหวนไปย่ำฝัน นั้นอีกที
ฝากข่าวสารผ่านพาถึงป่าตึก
ยังไหวหวามด้วยความระลึก อยู่ที่นี่
งามเมืองฟ้าเมืองฝัน ยังฝันมี
รอทำใจดีดี จะกลับไป...
...............................
โดยคำ ลานเทวา
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟลานเทวา
หน้าส่วนตัว
1763
