รถไฟทางคู่

คีตากะ

มุมสงบ...

คีตากะ

เสียง...

คีตากะ

กำลังใจให้เธอ...

คีตากะ

ครั้ง...ปีกมารปกคลุมล้อมรุมโลก
แผ่ทุกข์โศกทั่วหล้าดั่งอาถรรพ์
ทวยเทพจรจากหายมลายพลัน
แม้สวรรค์ก็หันเมินเดินห่างไกล...

เธอคงก้าวตามฝันมิหวั่นหวาด
กี่ภพชาติหวนมาหาหวั่นไหว
เพียรปลดปล่อยคนทุกข์รุกทรวงใน
ถ้อยคำอธิษฐานใด...เธอได้ยิน
                      
รอยยิ้มเธองดงามเหนือสามภพ
งามสยบเทพใดในสรวงสิ้น
สวมอาภรณ์งามกว่าองค์อัมรินทร์
ทั่วธรณินหาเทียบเปรียบคนงาม

ดวงตาเปี่ยมเมตตากว่าพระอิศวร
รูปรัญจวนกว่าใครในโลกสาม
มงกุฎเธอเลอค่ากว่าของพระราม
เพียงเอ่ยนามก็ศักดิ์สิทธิ์สัมฤทธิ์พร

เปล่งวาจาดั่งดนตรีแห่งศรีสรวง
มารทั้งปวงศิโรราบบาปไถ่ถอน
นิรมานกายนับล้านช่วยจารจร
อำนวยพรทั่วหล้า...จักรวาล

แดนถิ่นเถื่อนดงดอยฝากรอยเท้า
สถิตเนาเนิ่นวันกัลปาวสาน
ที่ร้อนแล้งก็ชุ่มชื่นยิ่งยืนนาน
ที่ร้าวรานเหน็บหนาวบรรเทาไป

วิบากกรรมโลกมนุษย์สุดหยั่งวัด
เธอหมายทัด-ทานต้านสะท้านไหว
แลกน้ำตามหาศาลปานสิ้นใจ
หามีใครใต้หล้าจะหยั่งแจ้ง            
        
ขอเป็นหนึ่งกำลังใจให้เธอนี้
กี่พันปีมั่นใจไม่หน่ายแหนง
คงภักดีชั่วฟ้าหาคลางแคลง
ด้วยรู้แจ้งว่ารักเธอ...เสมอใจ... 

				

การสร้างบ้าน

คีตากะ

ปฐวีรกร้างแลว่างเปล่า
เปรียบกาย-ใจแห่งเราอันเขลาขลาด
เตรียมเครื่องเขียนปากกาผจงวาด
เขียนแบบลงกระดาษวาดบ้านงาม

ใช้จอบเสียมเตรียมขุดจุดฝังเสา
ดั่งใจเราเกิดศรัทธามาล้นหลาม
จนมั่นคงมิหวั่นไหวในทุกยาม
วางขื่อนามเบญจศีลทั่วอินทรีย์

รัดหัวเสาด้วยอะเสกันเซล้ม
ดุจเพาะบ่มสังคหวัตถุสี่
ตั้งมั่นในคุณงามและความดี
พละห้าคือดั้งชี้ที่ตั้งตรง

พาดอกไก่บนดั้งตั้งตระหง่าน
ดั่งพรหมวิหารธรรมนั้นอันสูงส่ง
ติดจันทันเหนืออกไก่ให้มั่นคง
ดุจดำรงบารมีหกยกขึ้นวาง

ครั้นโครงสร้างมิส่ายแส่วางแปพาด
แทนอำนาจแห่งวิมุตหยุดหม่นหมาง
แทงทะลุสุญตาพาปล่อยวาง
อยู่ไกลห่างทวิลักษณ์จักปรีดิ์เปรม

จึ่งติดตั้งหลังคากันฟ้าฝน
เทียมทศพล-ญาณศานติ์เกษม
คอยคุ้มภัยให้เราเฝ้าปรีดิ์เปรม
ด้วยอิ่มเอมในรสธรรมล้ำโลกา

พลันก่อเกิดเคหาสน์พิลาสเหลือ
ประโยชน์เอื้อเจ้าของครองเคหา
ปานประดุจนิพพานสราญอุรา
สุขหรรษาร่มเย็นเป็นนิรันดร์...