9 สิงหาคม 2548 08:40 น.
อัลมิตรา
ช่วงนี้ ..
ฉันเร่งทำแบบฝึกหัด เพื่อจัดการระเบียบชีวิตของฉันให้ตื่นฟื้นจากสิ่งที่รบกวนจิตใจ
ฉันรู้ว่า การปล่อยเวลาให้คืบคลานไปอย่างช้า ๆ ย่อมไม่เป็นผลดีต่อฉันแน่
ดังนั้น ฉันจึงปรับเปลี่ยนวิถีบางอย่าง .. จำนน
สองปีก่อน ฉันนึกเคืองเพื่อนร่วมงาน ที่อุตส่าห์มีน้ำใจซื้อของฝากมาให้คราวไปฮ่องกง
แน่ล่ะ ! จิ๊กซอว์ 3000 ชิ้น มันดูยากเย็นเกินไปสำหรับคนที่มีสมาธิสั้นอย่างฉัน
จำได้ว่า
ทันทีที่ได้รับของฝาก ตอนแรกฉันเข้าใจว่าสิ่งที่อยู่ในกล่องของขวัญจะเป็นผ้าปูที่นอน
พอแกะกระดาษออกเท่านั้น .. อึ้ง ค่ะ อึ้ง .. อืมม ! ขอบใจนะ ขอบใจที่เลือกรูปนี้ให้
แต่แหม ! พ่อคุณ.. รูปจิ๊กซอว์ที่ต่อง่ายกว่านี้ ไม่มีแล้ว รึ ? นี่มันรูปป่ายามสนธยา
โทนสีออกเขียวครึ้มไปจรดดำ .. อยากจะบ้าตาย ..ฉันจะมีปัญญาไหมนี่
และแล้ว..
ผ้าปูที่นอนสีขาวได้ถูกนำออกมาใช้ครั้งแรกเมื่อคืนวันเสาร์ที่ผ่านมา
เปล่าหรอก .. ฉันไม่คิดจะนอนบนเตียง ที่ปูผ้าอย่างกะ นอนที่โรงพยาบาลหรอก
ฉันแค่อาศัยพื้นที่บนเตียง เพื่อจัดการเจ้าจิ๊กซอว์ต่างหาก
ฉันเริ่มต้นคัดแยกสีของชิ้นส่วน โดยใส่ในกล่องเล็ก ๆที่เตรียมไว้
ตาลายเหมือนกันแฮะ..
บางชิ้นแยกสียาก ส่องแล้วส่องอีก ยังไม่มั่นใจเลยว่า ควรจะอยู่กล่องไหนดี
นี่..
ถ้ามีคนมองมาทางห้องนอนของฉัน คงแปลกใจนะ ที่ไฟยังเปิดอยู่ตลอดคืน
โดยปกติแล้ว ห้องนอนของฉันไม่ค่อยเปิดไฟสว่างโร่หรอก
อย่างดีก็แค่เปิดโคมไฟที่หัวนอนเพื่ออ่านหนังสือ หรือไม่ก็เปิดไฟระเบียงสีส้ม
คืนนั้น..
ฉันง่วนอยู่กับจิ๊กซอว์จนเกือบตีสี่ เวลาไม่รอท่าใคร (ไม่รู้จะรอใครต่างหาก)
จึงตัดสินใจไปอาบน้ำแปรงฟัน เลือกเสื้อผ้าที่ใส่ทะมัดทะแมงที่สุด
เสื้อแจ๊คเก็ตสีเงิน ที่มนุษย์ค้างคาวส่งมาให้เมื่อปีที่แล้ว
ลองสวมดู เสื้อตัวใหญ่ไปนิดไหล่ตก ..และเมื่อสวมแล้ว ฉันดูเหมือนมนุษย์ตะกั่วชอบกล
แต่เอาเถอะน่ะ.. เดี๋ยวไม่ทันใส่บาตร .. มัวแต่ลีลา เลือกเสื้อผ้า
ไม่ได้ไปเที่ยวกับแฟนซักหน่อย กางเกงไม่ปริที่เป้า ก็บุญโขแล้ว
มีเวลาสองชั่วโมงครึ่ง ที่ฉันจะบึ่งมอเตอร์ไซด์สีน้ำเงินคันเก่งไปอัมพวา
ก็จนนี่หว่า !! .. จะไปไหนที ถ้าไม่อาศัยสองขา ก็ต้องอาศัยสองล้อ
อีกหน่อย ไม่รู้ว่าจะใช้สองล้อแบบที่ใช้มือไถหรือเปล่า ..
ฝนยิ่งตก ๆ อยู่ .. คิดอะไรไม่รู้ .. ลางไม่ดี
เมื่อวันก่อนเพิ่งจะโดนรถใหญ่เบียดซะไถลลงขอบทาง
แย่แฮะ .. เจ็บด้วย บ้าจัง.. เสียฟอร์มหมด
นึกๆแล้วก็จี้เส้นนะ
สามวัน สามจังหวัด.. นั่นแหล่ะ ฉันก็ไปของฉันเรื่อยเปื่อย
เป็นการตัดสินใจที่ไม่ได้วางแผน .. อุทัยธานี ชลบุรี สมุทรสาคร ..
โอ้โห .. นี่คงคิดว่าฉันเป็นเซลล์แมนสิ .. ไม่ใช่หรอก ฉันแค่คนเร่ร่อน
ก่อนออกจากบ้าน ฉันตรวจตราดูอีกหน
กุญแจบ้าน กุญแจรถ กระเป๋าตังค์ โทรศัพท์มือถือ .. เอาล่ะ ครบถ้วน
อ้อ.. ! เกือบปิดประตูระเบียงห้องนอน
ขืนปล่อยให้ฝนสาดที่นอนล่ะก็ ไม่เพียงแต่ที่นอนจะเปียกชุ่ม รับรองว่าจิ๊กซอว์เละแน่
แค่คัดสีเอง ยังไม่ได้ต่อเป็นรูปเลย .. เฮ้อ ! อยากจะเอาหัวโขกจอ หาเรื่องใส่ตัวแท้ ๆ
เวง..กำ..
นี่ก็เป็นอีกหนึ่งภาระกิจที่ฉันทำแบบฝึกหัด ..
ยังนะ.. ยังมีอีกแยะ .. อยากรู้ไหมล่ะ
ปกติแล้ว ฉันไม่ชอบเล่นบาสเก็ตบอลสักเท่าไหร่
หนำซ้ำตอนที่เรียนมัธยม อาจารย์จีบแล้วจีบอีกให้เป็นตัวแทนของโรงเรียนไปแข่งขัน
แต่ฉันก็ปฏิเสธ อ้างว่า .. ฉันไม่ชอบกีฬาปะทะ
ฉันเลือกที่จะเล่นวอลเล่ย์บอล .. ขอบเขตอยู่ในวงจำกัด
การค้นหาจุดอ่อนของฝ่ายตรงข้ามแล้วโจมตีที่จุดนั้น
ในขณะเดียวกัน ต้องดูแลแดนของตนเองไม่ให้มีช่องโหว่
ถือได้ว่ากีฬาชนิดนี้เป็นกีฬาที่ฉันโปรดปรานที่สุดละกัน
แต่เพื่อนบ้านฉันสิ เล่นไม่เป็นซักคน แย่จังเนอะ
ฉันเล่นบาสเก็ตบอลกับเพื่อนบ้าน เมื่อเย็นวันก่อน ถึงจะไม่ครบทีมก็ตาม
แค่แบ่งเป็นฝ่ายละ 3 คน ผู้ชายตัวโต ๆ ทั้งนั้น หุ่นอย่างกะช้างแมมมอธ
วิ่งทีสนามสะเทือน บางทีฉันตรงเข้าไปแย่งลูก แค่เขาเบี่ยงตัวหลบ ฉันยังกระเด็นเลย
เอาซี่ .. พ่อช้างแมมมอธ ปะเด๋วเหอะ.. จะหลอกให้วิ่งรอบสนามให้พุงยุบเชียว
โอย เหนื่อยแฮะ .. ไม่เหนื่อย ทนไหว รึ
พ่อช้างแมมมอธตัวโต แต่ก็ว่องไว พวกเขาวิ่งสองก้าว ฉันต้องไล่สามก้าว ..
ไม่อยากเล่นแล้ว ขี้โกง ขายาวกว่า ตัวก็โตกว่านี่หว่า ..
บ่นไปงั้น แต่ก็เล่นจนเกือบชั่วโมงนะ ดีนะที่ฝนตกซะก่อน ไม่งั้นเล่นต่ออีก
เอ่อ...จริงสิ เขียนเล่าไปแล้วในคราวก่อน .. ถ้างั้น ข้ามบทไปดีกว่า
เพราะว่า ..อะไรที่ฟังซ้ำแล้วซ้ำเล่า มันน่าเบื่อนะ ..
เดี๋ยวจะหาว่าฉันเป็นพวกย้ำคิดย้ำทำ ..
อะไรอีกล่ะ แบบฝึกหัด .. มีสิ มีอีก
ว่าแต่ว่า เบื่ออ่านกันหรือเปล่า ? ถ้าเบื่อ ก็อย่ามาคลิ๊กอ่านเลย
ที่นี่ ประเทศไทย ..ประชาธิปไตย.. สด จากต้น
หรือถ้าคลิ๊กมาอ่านแล้วคอมเม้นท์กวนประสาท ..
ระวังเถอะ .. เปล่า ไม่มีไรหรอก แค่บ่น
ใครจะไปทำอะไรได้ โลกของเน็ต ..
ผักเผือกจะทำอะไร เชิญได้ตามสบาย นะท่าน ..
6 สิงหาคม 2548 22:42 น.
อัลมิตรา
ลูกบาสเก็ตบอลถูกวางข้าง ๆ ตัว
ฉันนั่งกับพื้นสนาม เหยียดขาพัก.. หายใจหอบแฮ่ก
เหนื่อยนะ เล่นบาสเก็ตบอลมาเกือบชั่วโมง
2 สิงหาคม 2548 12:57 น.
อัลมิตรา
...ป รั ช ญ า ใ ส่ ก ร อ บ ล้ อ ม ร อ บ ด้ ว ย คำ พู ด ห รู ห ร า
...เ อ่ ย อ้ า ง ต่ า ง ว า จ า ค ว า ม ช่ า ง คิ ด
...ป รั ช ญ า ห รื อ ม นุ ษ ย ปุ จ ฉ า ลิ ขิ ต
...เ อ่ ย คำ คิ ด ค้ น ค ว า ม ต า ม แ ต่ เ ห ตุ
20 กรกฎาคม 2548 09:44 น.
อัลมิตรา
สี่ปีที่ผ่านกับความทรงจำของภาพยนตร์
เรื่อง A.I. Artificial Intelligence จักรกลอัจฉริยะ
7 กรกฎาคม 2548 09:53 น.
อัลมิตรา
ถ้าคืนนั้นไม่ได้เข้าเวรผลัดดึก ก็คงไม่เกิดเรื่อง
ใครบ้างล่ะ ที่บอกได้ว่า ฝันกลางวัน เป็นเรื่องไม่จริงทั้งเพ
สยองขวัญทุกครั้งที่นึกถึง ..
จากห้องปฏิบัติการไปห้องน้ำ ..
ไฟจะเปิดโร่เฉพาะทางเดินเท่านั้น
ส่วนอื่นๆของสำนักงานจะไม่เปิดไฟ
เป็นมาตรการประหยัดไฟ สำหรับพนักงานสี่คนที่ต้องเข้าผลัดดึก
แต่แย่ที่สุด ก็น่าจะเป็นกระจกที่ประตูเชื่อมตึก สะท้อนเงาบิดเบี้ยว
ยิ่งตอนที่ต้องเดินไปตามทาง ให้ตายเหอะ .. ไม่อยากมองไปเลย
กลัวเห็นภาพบางอย่างที่ไม่น่าดู เดินตามหลังเรา .. บรื๋อส์ !!!
ความจริงมันก็ดีอยู่หรอก ที่เข้าผลัดดึก ไม่ต้องวุ่นวายกับคนหมู่มาก
มีเวลาว่างจากงานเยอะพอที่จะอ่านหนังสือเรียน
ความจนที่อยากหลุดพ้น ทำให้ต้องดิ้นรน กระเสือกกระสน พอควร
ก็คงมีวันที่จะลืมตาอ้าปากได้บ้าง (ทำอย่างกะว่าเป็นเรื่องยากแสนเข็ญ)
หรือว่า เหนื่อยจากเข้าผลัดดึกในคืนก่อน แถมตอนเช้ายังมีประชุมอีก
กว่าจะเดินโซเซกลับบ้าน ก็ค่อนบ่ายกว่าไปแล้ว
มีเวลาเพียงสามชั่วโมงเท่านั้น ที่จะดับเครื่องตัวเอง ก่อนสตาร์ทอีกครั้งบ่ายสี่โมง
เตรียมตัวไปเป็นนักศึกษาภาคพิเศษ
ก็ช่วงสามชั่วโมงนี่แหละ ที่เล่นเอาระทึกพอสมควร
Calendar
Lovers
43 คน เลิฟอัลมิตรา
หน้าส่วนตัว
3171
