22 ตุลาคม 2555 18:50 น.
แก้วประเสริฐ
* แก้วตาดวงใจ *
เธอคือดวงใจ...แก้วตาของพ่อ
อดทนต่อ...ชีวิตล้วนคิดใฝ่ฝัน
เหมือนดั่งหนทาง...สร้างชีวากัน
ในสิ่งผูกนั้น...พันกว่า...ชีวามลาย
สายตาแก้วใจ...มีไว้ดั่ง...ฟ้า
มิอาจนำพา...ให้สูญสิ้น...สลาย
กลายเป็นสิ่ง...ฝากไว้...ชั่ววันตาย
ยากลบเลือนหาย...มลายไปชั่วนิรันดร์
สรรค์...สิ่งสุขไว้...มอบให้...แก่ลูก
เพื่อให้พันผูก...ปลูกคล้ายด้ั่ง...สวรรค์
ถึงแม้ยากเข็ญ...เด่นไม่...แน่กัน
ให้เสกสรรค์...ยังมอบกอบ...ธรณี
มีรัก...มอบไปไร้คิดเปลี่ยนแปลง
ปราศสิ่งแฝง...ให้เจ้าเคล้า...เฉิดศรี
ปรีเปรมดิ์...เหนือฟ้า...ผ่านห้วงชีวี
มอบรักนี้...สุขสันต์จน...พลันสำราญ
ผ่านทุกข์ไป...มีสุข...ปลูกไม่ท้อ
ดุจพะนอ...หัวใจให้...สุขสนาน
ม่านแห่งใจ...ให้ไว้...ชั่วนิรันดร์
แม้นทรมาน...มิบ่น...ทนทุกเวลา
มาเป็น...แก้วตา...ดวงใจของพ่อ
เสกสรรค์ต่อ...เป็นสิ่งที่ปราถนา
หาให้...แก่เจ้าโดยมินำพา
จนอ่อนล้า...เรี่ยวแรงแฝงจำทน
ฝน...หยาดสุดท้าย...จะมาเปลี่ยนแล้ว
เหนือดวงแก้ว...จากไปไร้แห่งหน
บนความทุกข์...ฝากไว้ใน...ดวงกมล
ยากจะปน...ความชั่ว...มอมมัวเมา
เฝ้าตะวัน...นั้น...ยามสลายแสง
สิ่งแอบแฝง...ปรนเปรอ...ละเมอเขา
เอาความรัก...ฝากไป...จากตัวเรา
ล้วนสิ่งเฉลา...ลูกนั้น...ให้พลันสราญ.
* แก้วประเสริฐ.*
16 ตุลาคม 2555 13:22 น.
แก้วประเสริฐ
* สายใยรัก *
รวมสิ่งรักฝากไว้ในห้วงลึก
สร้างจารึกกลับหายมลายสูญ
อุ่นเกื้อกูนหมุนคว้างกลางอาดูร
ยากเพิ่มพูนเลือนหายในสิ่งพราว
เนาว์สุดน้ำดินฟ้ามหาสมุทร
หาบริสุทธิ์เสกสรรค์อันเปี่ยมขาว
เพริศไว้ด้วยสีสรรอันแวววาว
สร้างสกาวเฉิดฉันท์อันมากมาย
ภายในเยื้อเอื้อไว้ในมธุรส
เจิดสรรจรดหล่อเลี้ยงมิเลี่ยงหาย
กลายเป็นหยาดหยดน้ำพร่ำเลี้ยงกาย
ยากจะคล้ายละอองสองประทุม
พุ่มแห่งม่านความรักฝากไว้แล้ว
อิ่มเอิบแพรวหยาดหยดจรดสุขุม
ลุ่มลึกหวานเปี่ยมมันนั้นเกาะกุม
ดั่งผกาพุ่มหอมหวนชวนปะพรม
บ่มไว้ในห้วงบ่วงแห่งความรัก
มิหยุดพักหนุนเกื้อเมื่อเสพย์สม
ห่มหวานมันคลุกเคล้าเฝ้าเริงรมย์
ยามเชยชมคุณค่ายากหาปาน
สรรด้วยสิ่งผูกพันนั้นกว่าน้ำ
ที่หล่อย้ำฝากไว้ในเต้าผ่าน
กาลแม้โศกรุมเร้าเคล้าดวงมาน
ทุกวันวารให้สุขปลูกนิรันดร์
พลันสิ่งรักรวมไว้กลายเป็นหนึ่ง
ที่แสนซึ้งมากมายดุจใยสวรรค์
สรรคุณค่ามากมายในห้วงกาล
สุดประมาณมาเทียบนำเปรียบเปรย
เฉลยความรักฝากไว้ในสายน้ำ
แสนชื่นฉ่ำอบอุ่นละมุนเสวย
เผยกลิ่นกรุ่นฝากไว้มิได้เลย
แล้วใยเฉยอ้างว้างดั่งละออง
ผองมวลหล้าสุดเทียบเปรียบสิ่งนี้
ยากหามีผู้ใดคิดใคร่สนอง
สองแขนอ้าโอบอุ้มพุ่มเรืองรอง
แต่กลับหมองคุณค่าหาประมาณ
สมานเฉิดรักฝากไว้ในกระแส
มิผันแปรหล่อเลี้ยงเยี่ยงสนาน
ผ่านวิกฤตน้อยใหญ่ในห้วงกาล
ยากจะผ่านคุณเทียบเปรียบน้ำนม.
* แก้วประเสริฐ. *
11 ตุลาคม 2555 15:32 น.
แก้วประเสริฐ
* สิ้นแล้วหรือ *
กลางโพยมโหมระบัดพัดซ่านซ่าส์
แสนจะว้าเหว่ใจให้หวนถวิล
ยามสิ้นจากแก้วใจให้ระริน
แทบจะสิ้นดวงใจไร้คนปอง
เหมือนลมพัดหักเหเซดวงจิต
ฟ้าลิขิตเส้นทางระหว่างสอง
ยามยิ่งคิดเศร้าใจในใฝ่ครอง
ดุจละอองคลุ้งเคล้าเนาว์ปักจม
เรือรักเร่เหพัดระบัดก้อง
ป่วนดังท้องทะเลไหวได้ผสม
ปวงรักไร้แก้วตาคราระทม
เหลือแค่ปมฝากห้วงล่วงทะเล
ลมพัดครวญหวนหาว้าเหว่นัก
สิ่งที่ประจักษ์ลดทอนบ่อนหักเห
เซเหมือนคลื่นหวั่นไหวให้ลังเล
เอียงกระเท่หนอรักประจักษ์จินต์
เหลือบท้องฟ้าสีแดงแฝงครวญคร่ำ
อยากจะร่ำร้องหาพาสูญสิ้น
น้ำข้างเรือไหลหยาดสาดล่วงริน
สุดจะถวิลคืนกลับนับจากจร
ฝืนใจหักรักสลายคลายสิ่งหวัง
ดุจฟ้ายังแปรเปลี่ยนเวียนอนุสรน์
มิให้หวนคืนกลับนับอาวรณ์
ห้วงสะท้อนหวั่นไหวในทางลม
ชมความงามยามแสงจะสิ้นสั่ง
ทิ้งความหวังฟากฟ้าคราเสพย์สม
เหลือแต่ห้วงทะเลเห่ร้างชม
ท้องฟ้าบ่มเมฆน้อยลอยเกลือนตา
ชักเรือน้อยเข้าฝั่งยังดารดาษ
ทรายพิลาสขาวสพร่างกลางใจผวา
โอ้รักเราเหตุไฉนให้แรมลา
สุดขอบฟ้าทิ้งรักฝากเดียวดาย.
* แก้วประเสริฐ.*
2 ตุลาคม 2555 14:22 น.
แก้วประเสริฐ
* อนิจจาภาษาไทย *
ภาษาไทยจะสิ้นยามอินเทศ
ไร้ขอบเขตสร้างสรรพลันสูญหาย
กลายเป็นสิ่งก้ำกึ่งพึงกลับกลาย
นับวันสลายหมดแล้วแนวแหลมทอง
มองดูแล้วใจหายไทยนะหรือ
สิ่งฝึกปรือภาษาพาไม่สนอง
สองตาอึ้งยามพบสบครรลอง
สิ่งเรืองรองพ่อขุนหนุนสร้างมา
พาคืนกลับสู่กาลอดีตเก่า
สิ่งยั่วเย้าเทศคลุมสุมทุมหา
คราต้องสิ้นเด็กไทยไร้จินตนา
เหลือภาษาต่างด้าวเข้ามาครอง
สนองตัณหาพาไว้ให้หดหู่
ช่างอดสูยกย่องปองสิ่งสนอง
ครองครึ่งคำนำมาพาหมายปอง
ผสมจนหมองวิบัติคล้ายปัจจุบัน
หันมามองของเก่าเฝ้าสงสาร
เหมือนน้ำตาลสิ้นซากจากแนวสวรรค์
พลันเหลือกากทิ้งไว้คล้ายกำนัล
ช่างสรรพันหลงใหลในแดนไกล
ให้อดสูภาษาไทยใจหมองเศร้า
ช่างปวดร้าวแทนปราชญ์ประหลาดไหม
ใยไม่คิดคุณค่าภาษาไทย
กลับหลงใหลเชิดชูอดสูจริง
สิ่งเหล่านี้เมืองไทยวิไลลักษณ์
ต้องประจักษ์ภาษาอื่นฝืนใจยิ่ง
อิงคำพูดชาติอื่นรื่นระวิง
ดุจดังปลิงดูดเลือดเชือดวอดวาย
สลายเสียแล้วไทยเอ๋ยเผยวิบัติ
อีกหน่อยจัดเป็นทาสชาติต้องหาย
กลายเป็นสิ่งคนอื่นกลืนละลาย
แล้วกลับกลายเป็นทาสปราศตัวเอง.
* แก้วประเสริฐ. *
29 กันยายน 2555 16:06 น.
แก้วประเสริฐ
* เลือนลับตา *
ปองนวลนางแลสลับนับลางเลือน
อุปเสมือนสิ่งหวังครั้งเลื่อนหาย
ภายในลบแลร้างกลางสิ่งวาย
ต่อเมื่อสายเกินกว่าจะคว้าครอง
มองสิ่งใดฝากไว้คล้ายใยผูก
ดั่งคลื่นลูกน้อยใหญ่ไร้สนอง
ผองใบไม้ระบัดจัดเรืองรอง
แวววับล่องระยับนับหายไป
ในสิ่งฝันเพริศแพร้วแนวพิลาส
ใยพินาศดังฝอยลอยแลหาย
กลายเป็นม่านคลุ้งวนปนละลาย
สู่วอดวายเสียแล้วแนวจืดจาง
กลางสิ่งหวังห่อเหี่ยวเปรี้ยวอมหวาน
คลุกเคล้าผ่านข้างในไร้สะสาง
วางสิ่งหวังแลลับนับอับปาง
วนเวียนสร้างอดีตเก่าเฝ้าแลเลือน
เหมือนหัวใจใฝ่ปองต้องครวญคร่ำ
ดุจน้ำครำส่งกลิ่นผ่านจินต์เสมือน
เยือนแล้วลับหมกหมุ่นกรุ่นใฝ่เตือน
แสนจะเสทือนหัวใจคล้ายแหลกราญ
วานบอกคำรำพันแล้วพลันพราก
แต่กลับลากหัวใจให้หมองซ่าน
พลันลอยล่องปองไว้ใยวิจารณ์
พับวันวานหวนคืนสะอื้นจินต์
สิ้นถวิลแค่จินตนาคราไขว่ครอง
เปรียบละอองหมุนเคว้งละเลงสินธุ์
รินยอกย้อนแลสลับนับห้วงจินต์
ยากจะผินหวนจ้องครองเพียงเงา
เฝ้าแต่มองเสน่หาครายอดสร้อย
แม่ดั่งย้อยชอุ่มไว้ในโฉดเขลา
เอาสิ่งหวังฝากไว้คล้ายบางเบา
มายาเคล้าเฝ้าแลชะแง้ปอง.
* แก้วประเสริฐ. *
หน้าส่วนตัว
2091
Calendar
Lovers
17 คน เลิฟแก้วประเสริฐ
