กอกก
ณ ราตรี
สบตาเขา ใยเมิน เกินใจรับ
ทำเหมือนกับ กล้ำอยู่ ดูนิ่งเฉย
เขาเปลี่ยนไป ไม่เป็น ดังเช่นเคย
มองละเลย เหมือนฉัน นั้นไร้ตน
ส่งยิ้มไป ไม่ตอบรับ ร้าง ว่างเปล่า
จึงซึมเซา อะไรหรือ คือเหตุผล
น้ำตาตก ย้อนไหล ให้ร้อนรน
กมลหม่น หมองเศร้า เกินเข้าใจ
ทักเขาไป ไม่หัน แสนรันทด
ปวดกำสรด เจ็บล้น เกินทนไหว
สายตาเมิน เดินผ่าน ซานฤทัย
มองแววไร้ รักเหลือ ของเมื่อวาน
เขานั่งเงียบ เรียบนิ่ง พิงเก้าอี้
หน้าตาชี้ คล้ายใจ ถูกไฟผลาญ
ฉันก็เศร้า เขาก็โศก โลกคงราน
สุขเนิ่นนาน หายไป เหตุใดฤา
นำพาร่าง ย่างฝืน ยืนตรงหน้า
มองทีท่า ทุ
หน้าส่วนตัว
1161
26
0
