White roses
ถึงมีคู่แต่เหมือนอยู่อย่างเดี่ยวโดด
ดุจนักโทษอุกฉกรรจ์หวั่นหลบหนี
ถูกโซ่ตรวนคล้องหัวใจสิ้นใยดี
อยู่ในที่เหน็บหนาวเหงาเหลือเกิน
ไร้แม้เพื่อนคอยเคียงข้างนั่งปลอบขวัญ
หัวใจสั่นซมซานมานานเนิ่น
อยากบินหนีแต่สุดท้ายต้องเผชิญ
ไร้ทางเดินสู่ฟากฝันอันศิวิไล
ยามเสียใจไม่มีไหล่ให้อิงซบ
ไร้คนโอบซับน้ำตาคราร้องไห้
ไม่มีอกอุ่นอุ่นให้หนุนใจ
ต้องเดียวดายอยู่อย่างนี้สักกี่คืน
อยู่ในห้องลำพังอย่างอ้างว้าง
มองหน้าต่างออกไปใจสะอื้น
แม้ยามนอนยังฝันร้ายแทบทุกคืน
ผวาตื่นหัวใจใกล้อ่อนแรง
ยินเพียงเสียงหัวใจที่ไหวเต้น
ดุจดังเช่นเปลวเทียนใกล้อ่อนแสง
ดูริบหรี่กระพริบเหมือนหมดแรง
น้ำตาแห่งความผิด
1116
3
0
หน้าส่วนตัว
