หยาดอรุณ
กระดาษว่างเปล่า
ความหลังหงอยเหงาเท่าไหน
ถามถ้อยร้อยเรียงเสียงใจ
หลั่งไหลลงลากเส้นลึก
กระดาษว่างเปล่า
น้ำตาคนเศร้าตกผลึก
หยาดรดหยดจุดสุดนึก
จรดหมึกมือสั่นหวั่นนัก
กระดาษว่างเปล่า
ใจเจ้าเหงาเกินห้ามหัก
กัดกินกร่อนสึกกว่าทัก
หน่วงหนักเหนือร่ำบรรยาย
กระดาษว่างเปล่า
กว่าเส้นสีเคล้าความหมาย
บันทึกลึกบาดขาดวาย
พร่าพรายน้ำตาปวดร้าว
เยื่อใยไหวไหวใจเจ็บ
กระดาษช่วยเก็บเหน็บหนาว
จารึกนึกเขียนเรื่องราว
ทุกคราวทุกตอนกลอนกานท์
กระดาษว่างเปล่า
เรื่องเก่ายังไม่สืบสาน
มัวแต่เจ็บช้ำเนิ่นนาน
หมึกผ่านเพียงจรดหมดใจ
ยังคงเปล่าว่างอยู่อย่างนั้น
กับฝันซุกซ่อนอ่อนไหว
ไม่อาจวาดหมึกจ
1206
2
0
หน้าส่วนตัว
