กรกฎายน
ไม่อยากตื่นขึ้นมา
อ่อนล้าหลงทาง
ไม่อาจเดินเคียงข้าง
แม้แต่เขาเงาข้า
ถูกฝูงแร้งรุมทึ้ง
แมลงหวี่ตอมหึ่งตามหน้า
เก็บตัวอยู่ใต้กะลา
สรรพเสียงภายนอกล้งเล้ง
ไม่สามารถเขียนหนังสือ
ไม่สามารถวางมือจากความเครียดเคร่ง
โลกภายในเหวงโหวงโคลงเคลง
นอนรอความตายในแต่ละวัน
นอนรอความตายไปวันวัน
เจ้านกน้อยอยากบินออกไป
อยู่ในกรงเหงาจับใจไหวหวั่น
ทดลองกระพือปีกที่ไม่ได้ใช้งานมานานพลัน
คอยเพียงปาฏิหาริย์ประตูกรงเปิด
คอยเพียงปาฏิหาริย์ประตูกรงเปิด
เขามาแล้ว งัวเงียเชียว เขาเอ่ยปากคุยกับข้าเหมือนเคย
"ว่าไงนกน้อย ขันให้ฟังหน่อยซิ"
เฉย
"วันนี้เป็นอะไรไปล่ะ เมื่อค
1074
2
0
หน้าส่วนตัว
