รัศมีตะวันแรกราวเรียวรุ้ง รับอรุณรุ่งวันใหม่ด้วยใจหอม รายรอบวิมานดินหอมอวลกลิ่นพวงพะยอม ผสานจิตหลอมรับหวานวิมานไพร เป็นลึกซึ้งทุกทิวามานานนัก โอบเอื้อรักจากธรรมชาติบริสุทธิ์ใส สอนสัจจะงามเรียบง่ายสมถะใจ โลกหมุนไปสักกี่กาลรานเช่นนั้น ธรรมดามายาโลกย์ไร้โศกสุข คิดจึ่งทุกข์จึ่งท้อพ้อเพ้อฝัน ไม่มีเราไม่มีเขาเป็นนิรันดร์ สร้างอัตตาเธอฉันชดใช้กรรม ฟ้าแลดินสิ้นเมตตาเฝ้ารับรู้ มวลมนุษย์สุดกู่เกินครวญคร่ำ น้ำตาฟ้าหยาดสายดั่งฝนพรำ ระรินร่ำสังเวยโศกโลกหายวับ.ชั่วกัปป์กาล...!