พิมญดา
รักเคยก่อ..ตั้งแต่ต้น..แต่หนหลัง
ต้องมาพัง.เพราะเชื่อใจ..ใครคนหนึ่ง
คำสัญญา..ร้อยพันคำ..ยังตราตรึง
รักเคยซึ้ง..เหลือเพียงเงา..เขากลับกลาย
คำขอโทษ.ยากเลือนลบ..กลบบาดแผล
ใจขี้แย...น้ำตาริน..สิ้นสลาย
คำหนึ่งคำ..ไม่มีค่า..ควรมากมาย
ศรัทธาหาย..มลายลับ....กับใจนาง
เจ็บครั้งนี้..ไม่มีวัน..จางจากใจ
เยื่อใยใด...คงเหลือไว้...ใจเหินห่าง
รักเคยมี..คงเหลืออด...หมดหนทาง
อยู่กับใจ..ที่อ้างว้าง..บ่างฤทัย
วาเลนไทน์..ผ่านมาเยือน...อีกเดือนแล้ว
ใจคงแผ่ว.ด้วยรอยเจ็บ..เก็บไม่ไหว
ดอกกุหลาบ.ช่อที่แล้ว.เหี่ยวแห้งไป
ถึงช่อใหม่..ที่ให้มา..หาเหมือนเดิม
รักเหมือนลม..คอยพรมใจ...ไหวไปมา
หาก
2030
12
0
หน้าส่วนตัว
