หน้าส่วนตัว
พอตะวันพลบค่ำฉันร่ำไห้
เพราะอะไรเธอถึงไม่รักฉัน
ทำไมเธอถึงมองไม่เห็นกัน
หรือเพราะฉันนั้นมันเหมือนสายลม
ล้านสายลมรัตติกาลพัดพ้นผ่าน
ทำให้กาลพาทุกข์มาทับถม
หนักหน่วงช่วงช้ำซ้ำจนทุกข์ระทม
ใจระบมเกินกว่าพรรณา
ทุกวิธีที่ฉันนั้นนั้นได้ทำไป
ไม่ได้ให้อะไรกลับมาหา
ทำไมถึงไม่เห็นฉันในสายตา
ช่างเหนื่อยล้าพัดผ่านไปได้ยากเย็น
สายลมใช่ว่าจะไร้น้ำตา
1076
1
0
