วานร วายุ
ประหนึ่งฉับพลันใน บัดดลต้องสิ่งหนึ่ง
กระซิบแผ่ว
ตื่นเถอะ...
ตื่นจากเงามืดแห่งรัติกาล
ที่เกียจคร้านบัดดาลดล
กังวาลก้องยินอยู่ใน เสนาะโสต
ให้เสียดแทงในใจ
เสียงใครกันล่ะ...
ปลุกเราให้เผยอ ออก
ออกจากเปลือกหุ้มที่รอนเร้น
เปลือกหุ้มที่เต็มไปด้วยไออุ่นแสนเน่าเหม็น
อืม.....
รุ่งทิวารึ
แสนปรีดายิ่งนัก
แต่หาไม่แล้วเรา มิยินดีกับแสงทอง
รึไออุ่นแห่งตะวัน
กลับกระสันต์แทรกกายฟอนเฟ้นสู่สิ่งเน่าเหม็นเป็น อาจินเจียน
โง่เขลาแล ขลาดกลัว
เกินกว่าจะคู่ควรสิ่งมีค่า
...หากรัศมีตะวันคือความรัก
มันช่างรุนแรง แลเจ็บปวดเกินทนได้
...หากเราคือหนอนอาจมเจียน
ขอมุดหลบกลบ
773
2
0
หน้าส่วนตัว
