ฝนชโลม หลั่งริน แผ่นดินขวาน แต่วันวาร เห็นชุก อยู่ทุกหน แฝงลงใน แดนดิน กลิ่นเลือดปน ปู่ย่าล้น ข้นขลัก ปกปักไทย ละอองฝน ปนฟ้า คราอดีต สายลมกรีด ผ่านหน้า อย่าสงสัย คือลมรัก จากห้วง ผู้ครรไล ท่านเสกไว้ แก่ลูกหลาน เนิ่นนานมา มือที่ไกว เปลส่าย หลายชั่วรุ่น ไอละมุน หลายตัก คอยรักษา ผสมเผ่า ชาติเชื้อ เนื้อกายา หลอมกันมา หารู้ ปู่ย่าใคร แม้สุดท้าย แผ่นขวาน จะรานรัก ลูกขอภักดิ์ ตักอุ่น มิเฉไฉ ลมเจ้าเอย ยังไม่เลือน เตือนหัวใจ ลูกหลานไทย ต่อยอดรัก สามัคคี ๚ะ๛
1815
2
0
หน้าส่วนตัว
