นายกระต่ายขาว
ยามค่ำคืนเสียงลมพัดพาดผ่าน
ยวดยิ่งปานความเหงาเร้าดวงจิต
ใบไม้ปลิวพริ้วไหวให้ชวนคิด
ใครสะกิร้องเรียกถามตามมา
น้ำค้างปลิวซาดเซ่นเป็นละออง
ชวนให้มองชวนให้คิดนั่นสิหนา
เดือนดาวระยิบริบหรี่สะกิดตา
ดั่งนภาประดับด้วยแก้วมณี
ลมพริ้มไหวเฉื่อยเฉียวผิ่วไปมา
เดือนดาราเรียงร้อยเป็นราศรี
ยิ่งดูดวงยิ่งเหงาไปทุกที
โอ้ราตรีเปลี่ยวเหงาเกินจะจน
โดนใครเขาทอดทิ้งให้เดียวดาย
เจ็บเจียนตายมลายสิ้นในกมล
เดี๋ยวได้ชื้นได้ช้ำชั่งเวียนวน
เป็นเช่นจันทร็บนฟ้าท่าจะดี
ไม่ต้องทนเหงาหงอยคอยอ้างว้าง
ได้อยู่กลางหมู่ดาวแสนสุขี
มีสุขได้ทุกทิวาและราตรี
เหนื่อยเต็มทีฤ
หน้าส่วนตัว
613
2
0
