ภัทราภา
เมื่ออาทิตย์เริ่มลับขอบฟ้า
นกบินกลับรัง
ใจฉันเริ่มกลับสู่ภวังค์ของความเหงา
ท้องฟ้าดูเศร้าทันใด
ท้องฟ้ากว้างใหญ่
ดูห่างไกล-----จากตัวฉัน
ทำไมน่ะ---ท้องฟ้ายามเย็น
ถึงทำให้คนรู้สึกอ้างว้างได้ขนาดนี้
หรือเป็นเพราะใจคน
ฉันไม่รู้คำตอบ
ความมืดคืบคลาน
เงียบเชียบ!
ยามค่ำคืน
ฉันนั่งนิ่ง
เผชิญกับความอ้างว้างและโดดเดี่ยว
จิตใต้สำนึกเริ่มสั่งการ
ความทรงจำเริ่มหวนกลับ
ถึงใครสักคน
ยินเสียงความคิดและหัวใจของฉัน
ชัดเจนในความมืด
มันพูดกับฉันแผ่วเบา
แต่ดังก้องในใจ
คิดถึง ..คิดถึง...คิดถึง
------เนิ่นนาน----
กลางคืน
มีความสุข
กลางคืน
มีความทุกข์
ฉันอ่อนไหวเกินไป
แล
5858
1
0
หน้าส่วนตัว
