กวีน้อยเจ้าสำราญครับ
*เหม่อธาราไหลหลากเห็นซากรัก
ที่เหหักลบล้างเกินอ้างไข
นทีทองไหลลับไม่กลับใจ
เหมือนบางใครบางคนทำหล่นทิ้ง
*เหม่อมองเมฆสีเทาแสนเศร้าโศก
ดั่งว่าโลกภายในถูกใครสิง
เมฆไหลข้ามตามฟ้าหารักจริง
ฉันประวิงหารักแบบหนักใจ
*เหม่อดวงจันทร์สีหวานกำซ่านทรุด
กระต่ายหยุดรักจันทร์สักวันไหม
เหมือนตัวข้าเอกากายลมหายใจ
อ่อนเพียงใดยังหมายมั่นถึงจันทร์เพ็ญ
*เหม่อขุนเขาตระหง่านหน่วยก้านแกร่ง
แท้กลับแฝงความเศร้าไร้เงาเห็น
กลับทำเทียมชิดจันทร์คืนวันเพ็ญ
แม้อาจเป็นมายาหลงพะวงคอย
*เหม่อมองฟ้าแสนกว้างเส้นทางรัก
ให้ตระหนักในจิตจนคิดถอย
แผ่นฟ้ากว้างกว่าเอื้อมเงื้อมมือลอยลอย
หวังจะสอยแนบควงทำทรวงซม
2997
41
0
หน้าส่วนตัว
