ปราณรวี
ยิ่งใกล้ยิ่งไหวหวั่นคืนวันเพ็ญ
เห็นจันทร์เด่นลอยดวงบนห้วงฟ้า
วิเวกแว่วแผ่วลมพรมพร่างมา
ตรงหน้าคือสายน้ำยามค่ำคืน
ระลึกหวนทวนย้อนตอนวันเก่า
เหลือเพียงเงาฝากไว้ให้ชมชื่น
กับเรื่องราวกล่าวขานเมื่อวานซืน
ต้องทนฝืนเดียวดายใต้เงาจันทร์
กระทงเคยเคียงคู่สู่สายน้ำ
กับถ้อยคำอธิษฐานบนลานฝัน
มีเพียงเราเคล้าคลอรอคู่กัน
และคำมั่นสัญญาว่าจะคอย
แต่สายน้ำยามนั้นทำหวั่นไหว
แยกเราสองล่องไปให้เหงาหงอย
คนละทางห่างไกลใจเลื่อนลอย
ลำนำถ้อยดิ่งจมใต้ร่มธาร
อธิษฐานคราวนั้นคล้ายฝันเฟื่อง
ยุติเรื่องหันเหเวลาผ่าน
ปล่อยทุกสิ่งมืดดับไปกับกาล
ไม่อาจต้านตัดพ้อต่อเปลี่ยนแปลง
ลอยกระทงป
1807
6
0
หน้าส่วนตัว
