zonkung
เย็นวันนั้นร้องไห้
มันเหงามันน้อยใจในบางอย่าง
มันเป็นช่วงที่เวลาหัวใจเปราะบาง
มันเป็นช่วงที่วิญญาณอ่อนแอ
นั่งอยู่อีกสักครู่
มีใครบางคนมายืนดูอยู่ข้างหลัง
ใจคิดไม่อายใครแล้วช่างมัน
ฉับพลันมือนั้นโอบกอดมา
ครูครับผมคิดถึง
เย็นวันนั้นครูไม่โอบอุ้ม...ผมคงยังล้า
หากวันนั้นครูไม่ยื่นความอบอุ่นมา
หัวใจคงยังเต็มไปด้วยน้ำตาเช่นเคย
ครูครับวันนี้ผมเติบโต
กล้าแกร่งขึ้นกว่าแต่ก่อนครูรู้ไหม
อย่างน้อยๆผมไม่ร้องไห้แล้วต่อหน้าใคร
เพราะเขาคงไม่ปลอบใจผมเหมือนครูทำ
ผมไม่รู้ตอนนี้ครูอยู่ที่ไหน
แต่รู้ไว้เรื่องราวในวันนั้น
คือความรักที่หล่อหลอมใจเด็กคนนี้อยู่ทุกวัน
คือกำลังใจที่สำคัญ
ที่ทำให้ผมรู้
892
0
0
หน้าส่วนตัว
