คนลานเทวา
ประหนึ่งความโดดเดี่ยว ช่างเกรี้ยวกราด
โถมอารมณ์อนาถ อนาถา
ซ้ำซากแห่งความฝัน วันเวลา
ยังคงเป็นภาพลวงตา ให้บันทึก
ห่วงจะหาไม่สิ้น ถวิลวาด
จากห้วงฝันประหลาด ความรู้สึก
เคลื่อนสับสนคนโซ มโนนึก
ทารุณลึกปรารถนา สารพัน
มิรู้สิ้นดินฟ้า ชะตาเร้น
ชีวิตดังล้อเล่น กับความฝัน
บนความจริงที่เรา ไม่เท่าทัน
คืบคลานแห่งคืนวัน ก็กลืนกิน
มโนแจ้ง แสดงภาพกำซาบซ้อน
ห้วงหัวใจก็ไหวอ่อน มิรู้สิ้น
ล่วงไปบนความปรารถนา อย่างชาชิน
ข้ามบริสุทธิ์และมลทิน แห่งวันวัย
กว่าซึ้งโศกสายธาร อันแร้นแค้น
ก็เหือดแดนดินดาว คาวสมัย
จำเจแห่งโศกา อาลัย
2243
3
0
หน้าส่วนตัว
