2 พฤศจิกายน 2549 20:59 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
กระโปรงทุกตัวมีรอยหมากฝรั่ง
ซื้อปากกากี่ครั้งไม่ได้ใช้
กระเป๋าสตางค์ของฉันเธอยืมไป
รถคันใหม่ก็หายไม่คืนมา
เวลาเหงาเธอมาอย่างเงียบเงียบ
มาดแสนเฉียบปีนหน้าต่างเข้ามาหา
แถมเก็บกวาดให้เรียบร้อยสะอาดตา
ด้วยทีท่าแบบผู้ดีย่องเบาเบา
ก็เข้าใจน่ะ....ว่าเธอคงขัดสน
เลยต้องปล้นของฉันไปขายเขา
ขอร้องทีเพื่อนอย่างนี้...ฉันไม่เอา...
ต้องนั่งเศร้าเพราะเธอ...แอบเข้ามา.....
พ่อเพื่อนซี้คนดี....อย่ามาทัก
ไม่ต้องรักและคิดถึงจึงมาหา
ไปให้ไกลอย่าคืนกลับจงลับลา
ไปข้างหน้า.....เปลี่ยนบ้านใหม่.....ได้ไหมเธอ....
1 พฤศจิกายน 2549 01:29 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ฉันเหนื่อย.....ฉันเจ็บ.....ฉันล้า
ฉันรอ..........เธอมา........นานเท่าไร
ฉันรัก..........ฉันเพ้อ.......ฉันให้ใจ
เธอให้..........อะไร...........คืนกลับมา
ให้ความ........ปวดร้าว......เท่านั้นหรือ
ความช้ำ.........นั่นคือคำ.......สิ่งแทนค่า
รักที่................ให้ไป.............ไร้ราคา
ได้คืนมา.........แค่น้ำตา........เปื้อนหัวใจ
ฉันเหงา.......อ้างว้าง...........เหลือทน
หมองหม่น.....ไร้คน............เคียงใกล้
โดดเดี่ยว........ไม่เหลือ.........แม้ใคร
หัวใจ................ใยลืม..........ร้างลา
ค่ำคืน.............ยาวนาน.......หนาวเหน็บ
ใจเจ็บ............นอนสะอื้น.........โหยหา
อยู่ไหน........ มาทีคน...........เช็ดน้ำตา
ทุกเวลา.........เพ้อหา...........เฝ้าคอย
30 ตุลาคม 2549 13:51 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
1
ไกลออกไป ไกลออกไป ไกลออกไป
ไกลจากเมืองวิไลและเลิศหรู
ไกลจากความวุ่นวายที่ทนอยู่
ไกลจากการไม่รับรู้เรื่องชีวิต
เป็นแหล่งพักหลักพึ่งซึ่งศักดิ์สิทธิ์
เป็นที่งามแสนงามในความคิด
เป็นที่ชีวิตได้ผ่อนพัก
ลมเย็นเย็น แดดอุ่น อุ่น กรุ่นดินหอม
หัวใจได้ถูกถนอมพร้อมปกปัก
หัวใจได้หวนคืนสู่ความรัก
หัวใจได้ตระหนักต่อความจริง
ว่าแผ่นดินผืนนี้นี่กว้างใหญ่
แผ่นดินคือผู้ให้ไปทุกสิ่ง
แผ่นดินเกื้อการุณย์อุ่นอกอิง
และแผ่นดินไม่เคยทิ้งมวลมนุษย์
2
ตะลึงโหยหวนหาเมื่อว้าเหว่
เมื่อเหนื่อยล้ารวนเรถึงที่สุด
เร่รักษาหัวใจซึ่งโทรมทรุด
หัวใจซึ่งถูกฉุดให้ทรุดโทรม
ข้าวทุ่งเขียวแสนงามงามต้องแสง
แดดโรยแรงโอนอ่อนผ่อนร้อนโหม
ลมบางบางแผ่วผิวพลิ้วผ่านโลม
คลื่นใบข้าวน้าวโน้มมโนใน
แม่โพสพเอ่ยลาพระอาทิตย์
ผู้แผ่เผื้อเอื้ออุทิศทุกวันใหม่
ซึมแสงรับซับรังสีที่ส่องใบ
หลอมธาตุน้ำรวมให้ไปแปรรวง
เหลืองอร่ามงามแท้แม่โพสพ
ข้าวทุ่งพลบถึงเวลาจะลาล่วง
ไปเพื่อปันเป็นโภชน์ประโยชน์ปวง
สืบต่อช่วงต่อชั้นพันธุ์มนุษย์
3
ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป ใกล้เข้าไป
ใกล้หัวใจดวงหนึ่งซึ่งผ่องผุด
ใกล้หัวใจดวงพิสุทธิ์มนุษยชน
ยังพอมี....ความหลัง....พลังศรัทธา
เปี่ยมด้วยความปรารถนาทุกท้องระบบ
จากทุ่งข้าวถึงเมืองหลวงที่ดิ้นรน
เมตตารักจักเติบต้นดั่งข้าวงาม
28 ตุลาคม 2549 23:49 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
เพราะท้องฟ้าขุนเขาทำเราห่าง
ผ่านกี่ทางทอดยาวให้ร้าวไหว
ผ่านกี่น้ำที่ไหลลงสู่พงไพร
ผ่านกี่ไมล์ถอดถอนให้รอนราน
ผ่านกี่คืนจะกลับมารับขวัญ
ผ่านกี่วันหวั่นไหวในคำหวาน
ผ่านกี่ปียังรอแสนทรมาน
คืนร้าวรานเฝ้ารอเพียงเดียวดาย
เขียนจดหมายเท่าไรหนอจะพออ่าน
กี่คำหวานโทรถึงซึ้งไม่หาย
กี่ห่างกายหลายครั้งยังคู่ใจ
กี่หวั่นไหวแต่ใจไม่ไกลเธอ
จะรุ่มร้อนหรือหนาวกี่คราวครั้ง
รักยังฝังตราติดตรึงซึ้งเสมอ
อยู่ห่างเพียงกายใจใกล้เธอ
รักเสมอ....มอบแต่เธอ....ชั่วนิรันดร์
27 ตุลาคม 2549 12:12 น.
กระต่ายใต้เงาจันทร์
ใครสักคน......คือ.....วันวานความรู้สึก
ใครสักคน.....คือ.....ยามนึก......แสนห่วงหา
ใครสักคน.....คือ.....ความฝันวันเวลา
ใครสักคน.....คือ....คุณค่าได้รักเป็น
ใครสักคน....คือ.....แสงทองของขอบฟ้า
ใครสักคน.....คือ....สายตาที่มองเห็น
ใครสักคน.....คือ....สายน้ำไหลชุ่มเย็น
ใครสักคน.....คือ....เป็นไฟไม่ร้อนแรง
เหม่อมองหา.....ใครสักคน.....บนห้วงฟ้า
เฝ้ามองเดือน.....ดาราพราว.....กระพริบแสง
โปรดมอบแรง.....กำลังใจ.....อย่าระแวง
ให้แข้มแข็ง ประดุจดัง....ดวงตะวัน
ใครคนนั้น....อยู่ที่ไหน.....ในโลกหล้า
หรือเพียงว่า....มีอยู่แค่....ในความฝัน
ใครคนนั้น.....จะเป็นใคร.....หมายผูกพันธ์
แค่ทุกวัน....มีฉัน.....เท่านั้นพอ
หน้าส่วนตัว
1840
Calendar
Lovers
0 คน เลิฟกระต่ายใต้เงาจันทร์
