บ้านวรรณกรรมคนตัวเล็ก
ชีวิตชายไกลบ้านกันดารรัก
แม้จะทักใครก็เมินพลางเดินหนี
โอ้ชีวิตคิดมาล้าเต็มที
อีกกี่ปีที่ต้องประคองตน
มองหาใครสักคนบนโลกกว้าง
สุดอ้างว้างหงั่งเหง่งวังเวงหม่น
อนาถนักแก้วใจชายคนจน
จะมีไหมใครสักคนทนรับฟัง
ได้แต่พร่ำร่ำเรียนเปลี่ยนวิถี
จากชาวนาตาปีที่หนหลัง
มาเป็นเด็กในเมืองเมลืองประดัง
เกือบจะพังยังดีที่รอดมา
สู้ดั้นดนทนยากตรากตรำหนัก
ไร้คนรักถักทอช่อบุปผา
จึงจรจากพรากถิ่นผืนดินนา
เหินข้ามฟ้ามาเป็นเช่นครูไทย
หวังจะมาเก็บทองคล้องคอหน่อย
หน้าละห้อยด้อยค่านครใหญ่
ขาดเงินตราภาษายังยากไร้
ต้องจำใจใฝ่ฝึกสำนึกตน
หลายขวบปีที่ผ่านกันดารรัก
ชายดั้งหักหลักลอยใครคอยสน
ลูกอีสาน
1228
5
0
หน้าส่วนตัว
